Jmakrakis, δε με γνωρίζεις προσωπικά οπότε τα συμπεράσματά σου ότι δεν έχω συμπόνια και ενσυναίσθηση είναι στα πλαίσια της φαντασίας σου. Δεν έχω εγώ το πρόβλημα, δεν έγραψα εξομολόγηση και δε ζήτησα την άποψη σου ή κάποια συμβουλή. Εστίασε στην εξομολόγουμενη για να την βοηθήσεις και όχι σε μένα. Θα το ξαναεπαναλαβω, οταν ένας άνθρωπος χάνει τον γονιό του, δεν έχει τη διάθεση να ακούει γκρίνιες για βόλτες και ο, τι άλλο περιλαμβάνει η λέξη καλοπέραση. Μου έχει τύχει κάτι αντίστοιχο με τον πατέρα μου και είχα 2 μήνες να δω τον φίλο μου δια ζώσης, γιατι ήμουν στην επαρχία, κοντά στον πατέρα μου για να τον φροντιζω. Πολλές φορές ξεχνούσα να επικοινωνήσω και τηλεφωνικά μαζί του -λόγω της κατάστασης- και ποτέ δε μου παραπονέθηκε. Ήταν εκεί να με στηρίζει, χωρίς να με πρήζει και χωρίς να μου δημιουργεί άγχος και τύψεις ότι τον παραμελώ.