Έγκυρη παρατήρηση, "eimai." Όπως ισχύει και για τους άντρες αυτό, δηλαδή το κατά πόσο "κελεπούρι" βλέπει κανείς τον εαυτό του, χωρίς να το βασίζει σε γνωρίσματα εμφάνισης ή χαρακτήρα. Ο άλλος μπορεί να νομίζει ότι, επειδή έχει το διαμέρισμα που του άφησαν οι μακαρίτες γονείς του και κατέχει υπηκοότητα χώρας Ε.Ε., αυτόματα γίνεται ο χρυσός γαμπρός (κι ας έχει άξεστους τρόπους και καβουρομάνες στις τσέπες) και αλίμονο στην "ψωμόλυσσα" που θα τον πλησιάσει. Έτσι και κάτι κοπέλες με κύριο εξωτερικό γνώρισμα την τέλεια ζωγραφισμένη παχιά γραμμή eyeliner και για κύριο ενδιαφέρον τους το καλύτερο duckface στο Instagram έχουν τα κριτήριά τους στο θεό, αλίμονο αν τις πλησιάσει τίποτα "loser." Να τα λέμε κι αυτά.
Λύκο Νίκο, νομίζω όχι ακριβώς υποτιμητικό, αλλά κάπως ατελές μου φάνηκε. Επειδή και ψυχικά αφοσιωμένος να είναι ο άλλος, τι να το κάνεις αν τσιγκουνεύεται το τάληρο για τους καφέδες σας (μια στο τόσο, δεν είπαμε κάθε πρωί καφέ στο Μπουρνάζι) και αν είναι μες στη μίρλα γενικά σαν άνθρωπος. Κι επίσης, ο στόχος δεν είναι να βρει κανείς ένα "συμπαθητικό κορίτσι," αλλιώς δεν θα ήταν τόσο δύσκολο να δημιουργήσει κανείς σχέσεις με διάρκεια.