Λοιπόν, έχω περάσει ακριβώς αυτά που περιγράφεις, βεβαια όχι στο τέλος των σπουδών (που υποθετω θα εισαι λόγω ηλικλιας) αλλα στην αρχή. Μικρή σημασία έχει έτσι κι αλλιώς, Δεν είχα καθόλου φίλους στην πόλη που σπούδαζα, δεν μπορούσα καν να καταλάβω πως κάποιος κάνει φίλους, δεν είχα φίλους ούτε στον τόπο καταγωγής μου, ένιωθα χαμένη και στις δυο πόλεις, σε καμία δεν πέρναγα καλά , σε καμία δεν μπορούσα να αναζητήσω ένα καταφύγιο, η σχολή δεν μου άρεσε καθόλου, μου ήταν τελείως αδιάφορη, καλά σχέση δεν το συζητώ , δεν είχα κάνει ποτέ και να προσθέσω ότι η οικογενεία μου ήταν προσφάτως διαλυμμένη και λειψή. Πίστευα με απόλυτη βεβαιότητα ότι ήμουν το πιο μίζερο πλάσμα στον πλανήτη. Στσα λέω όλα αυτά για να σου δείξω πόσο παρόμοιο βίωμα είχα. Και λόγω αυτού, αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι αυτή είναι μια κατάσταση που υποβόσκει καιρό και απλά τώρα έφτασες στο αμήν. Είναι καλό που νιώθεις αυτή την απελπισία και την ματαίωση , γιατί αυτή θα σε οδηγήσει στην κινητοποίση. Έχεις φτάσει σε ένα σημείο που δεν αντέχεις άλλο , σκας, κι επειδή θες να ζήσεις θα βρεις τον τρόπο να το κάνεις, κι ας σου φαίνεται τώρα αδιανόητο. Δεν είναι ότι καλύτερο να φτάνουμε στην ασφυξία για να συνειδητοποιούμε ότι θέλουμε να ζήσουμε , αλλα καμιά φοά συμβαίνει. Οπως λες κι εσύ , κι εγώ ένιωθα ότι είμαι σε ενα μεγαλο αδιεξοδο και θέλω να βγω αλλα δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω πως. Τελικά η ίδια η κατάσταση θα σου δείξει πως, αρκεό να το θες. Αααα και αν γύριζα το χρόνο πίσω, θα έκανα ένα και μόνο πράγμα, θα ζήταγα βοήθεια, γιατί πάντα ότι μπορε΄ς να κάνεις μόνο σου σε α χρόνο με λίγη βοήθεια μπορείς να το κάνεις x10 πιο γρήγορα. Αυτά