Πριν από λίγο καιρό το αγόρι μου ήταν σε καραντίνα 2 βδομάδες και δεν μπορούσαμε να βρεθούμε. Ε, κι εγώ κάπου 5 μέρες πριν το τέλος της περιόδου καραντίνας του ήθελα να τον δω έστω 5 λεπτά, να του φέρω τ' αγαπημένα του βότανα, φρούτα και κουλουράκια που είχα φτιάξει στο σπίτι μου. Όμως φοβόμουν μην ερχόταν σε δύσκολη θέση το παιδί, ένιωθα κάπως ρε συ όταν βρέθηκα στη γειτονιά του. Δεν ήθελα να σταθώ κάτω απ' το σπίτι του σαν τον ντετέκτιβ. Οπότε του έκανα ένα τηλέφωνο και του λέω το και το, θέλω πολύ να σε δω έστω δέκα λεπτάκια και σού 'χω και εκπληξούλα, πες μου πότε μπορείς να κατέβεις να έρθω, είμαι δυο στενά παραπέρα. Ακριβώς αυτό φοβόμουν κι εγώ, ότι θα το εκλάβει ως τίποτα έλεγχο να δω τι κάνει εν μέσω καραντίνας, γι' αυτό το πήγα λάου-λάου. Τελικά τέτοιες ευαισθησίες έχουμε μόνο εμείς οι γυναίκες. Το παιδί παράτησε το μεσημεριανό του, κατέβηκε στο πι και φι να με δει και πέρασε και μια ολόκληρη ώρα μαζί μου μες στη χαρά που ήρθα. Λέω όμως ότι καλού κακού να προειδοποιούμε για κάτι τέτοια γιατί μπορεί αν ερχόμουν στην ψύχρα και του χτυπούσα το κουδούνι να ήταν λιγότερο ευχάριστο ποιος ξέρει.