Ο The Dude το έχει πει και το έχει ξαναπεί γι' αυτή τη δυναμική: αν τα φτιάξετε, θα έχεις το πάνω χέρι σ' αυτή τη σχέση γιατί δεν θα σ' ενδιαφέρει τόσο όσο εκείνον. Κι όμως, μόλις υπερτερήσεις και θα έχεις κορεσμό από την προσοχή του και την έγνοια του, θα βαρεθείς και θα πέσεις στις αγκάλες ενός πιο cool και ώριμου (ο οποίος δεν θα είναι απαραίτητα παλιοχαρακτήρας, αλλά τουλάχιστον στην αρχή θα είσαι λίγο στα πατώματα για χάρη του). Εγώ λέω ότι, αν δεν σε ελκύει ερωτικά που λες, μην το κουράζεις. Αν σου παραδεχτεί τα συναισθήματά του, πες του την αλήθεια, ότι τον αγαπάς μόνο σαν φίλο. Δικαίωμά του να μη θέλει να συνεχίσει τη φιλία του μαζί σου και ν' αποτραβηχτεί (προσωρινά ή μόνιμα). Εκείνος μπορεί να μη σου εμπνέει ερωτισμό γιατί δεν είναι αρκετά "άνδρας" για σένα και δεν πρέπει να νιώθεις άσχημα γι' αυτό. Δεν σημαίνει ότι ψάχνεις "το κακό παιδί που θα σε φτύνει" ή ότι ο ψαγμένος και cool ισούται με αλήτη. Πολύ απλά, αν τυχαίνει να έχετε ίδια ηλικία ή πολύ μικρή διαφορά, το παιδί να μην έχει ωριμάσει αρκετά για να τον δεις αλλιώς. (Σκέψου ότι κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνει με μια κοπέλα, η οποία ακόμα έχει μια εφηβική αδεξιότητα στις κινήσεις της, έρχεται συχνά σ' αμηχανία και το όλο της στυλ είναι σαν συνεσταλμένη μαθήτρια. Ε, όσο καλή κοπέλα κι αν είναι και όση ομορφιά κι αν της έχει δώσει η φύση, δύσκολα να τη δει κάποιος ερωτικά, ειδικά ένας συνομήλικός της που ψάχνει να συνεπαρθεί από μια κοπέλα μ' εντελώς διαφορετική αύρα.) Καθένας έχει το δικό του ρυθμό ωρίμανσης, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής. Ο φίλος σου ίσως δεν έφτασε σ' εκείνο το στάδιο που θα σε είλκυε. Γενικά, αν απ' την αρχή βλέπετε ότι κάτι δεν σας κάνει, μην ξεκινάτε σχέσεις με μισή καρδιά. Εκκινείτε μία στραβή δυναμική, από την οποία ο ένας θα βγει πολύ πιο ζημιωμένος από τον άλλον και θα υπάρξουν δράματα. Η εξαρχής ειλικρίνεια πονάει μεν, αλλά λυτρωνει από χαμένο χρόνο και από ραγισμένες καρδιές.