Όταν όλοι παραπονιούνται για “τοξικούς ανθρώπους” που είναι παντού γύρω, συγγενείς, φίλους, συντρόφους, συνεργάτες, μάλλον θα πρέπει κάποια στιγμή να κοιτάξουμε με ειλικρινή διάθεση και σε κάποιον καλό καθρέφτη. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση δηλαδή πως σε μια εποχή που υποτίθεται είμαστε πιο ανοιχτόμυαλοι, μορφωμένοι, πετάξαμε από πάνω μας θρησκοληψίες και προκαταλήψεις, ξεφορτωθήκαμε αναχρονιστικές ιδεολογίες και αντιλήψεις και υιοθετήσαμε άλλες πιο φιλελεύθερες, κι ενώ οι περισσότεροι καθοδηγούνται και από τουλάχιστον έναν ψυχολόγο, πως γίνεται να έχουμε τόσο μεγάλη κρίση τοξικών ανθρώπων. Γιατί αν ο καθένας τους βλέπει όλους γύρω του ως τοξικούς…υπάρχει τελικά κάποιος (εκτός φυσικά από τον εαυτό του) που να μην είναι;; Αλλά ακόμη κι έτσι, δηλαδή υπολογίζοντας ο καθένας τον εαυτό του ως μη τοξικό και όλους τους άλλους τοξικούς, πάει να πει πως… ή όλοι είμαστε τοξικοί ή κανένας ή και τα δύο ταυτόχρονα που είναι λίγο παράδοξο…
Μου φαίνεται πως όλοι “φοράμε γυαλιά” με “τοξικούς φακούς” και έτσι βλέπουμε τον κόσμο. Και για να νιώσουμε καλύτερα μάλλον θα πρέπει πρώτα να τα βγάλουμε ξεκινώντας από το να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε αυτόν τον τοξικό όρο-ταμπέλα και να μην βαφτίζουμε με αυτόν τους άλλους γιατί αν το κάνουμε μετά ζούμε σε έναν τοξικό κόσμο. Είναι σαν να βάφεις το σπίτι μέσα στο οποίο ζεις με ένα σκοτεινό χρώμα που δεν σου αρέσει και δεν σου φτιάχνει τη διάθεση καθόλου. Ελπίζω να μην παρεξηγηθείς, τα έγραψα αυτά κάτω από την εξομολόγηση σου με καλοπροαίρετη διάθεση αλλά θα μπορούσε να ήταν σχεδόν κάτω από οποιαδήποτε άλλη γιατί τον βλέπω αυτόν τον όρο 9 στις 10.