κοιτα, δεν εχω φαει και τη ζωη με το κουταλι κιολας - ακομη, αλλα αυτη η μικρη εμπειρια που εχω μεχρι τωρα με κανει να συμπερανω πως αυτο το ερωτικο κολλημα που τρωμε ειναι καθαρα ψυχολογικη αναγκη και δεν εχει τοσο να κανει με το ατομο που εχουμε απεναντι μας, αλλα με τις ιδιοτητες που του αποδιδουμε εμεις οταν ειμαστε ψυχολογικα διαθεσιμοι -για φλερτ, ερωτα, σχεση, whatever. ερωτευεσαι καταρχην γιατι εχεις αναγκη να υπαρχει ενα τετοιο ατομο εκει εξω τη συγκεκριμενη στιγμη στη ζωη σου. παρακαλας το συμπαν ολοκληρο να γεννησει ενα τετοιο ατομο για να ικανοποιησει την αναγκη σου. ειναι και εγωιστικο μετα απο καποιο σημειο. το συμπαν εχει αποδειξει πως δεν ενδιαφερεται. αρα εσυ ζεις το ομορφο παραμυθι σου - που δεν το σταματας γιατι εχεις διδαχθει απο την κοινωνια πως ο ερωτας πρεπει οπωσδηποτε να περιεχει πονο αλλιως δεν ειναι αληθινος. δεν ξερω πως θα εξελιχθει αυτη η ιστορια, αλλα αν συνεχισει αυτη η ανισορροπια ψυχολογικης ενεργειας πιστευω πως εσυ θα προχωρησεις παρακατω οταν ι. εχεις πλεον αδειασει και αποφασιζεις να αξιοποιησεις την ενεργεια σου σε κατι/καποιον που ανταποκρινεται σε αυτη ή ιι. εχεις αρχισει να πεφτεις στα δικα σου ματια και να συνειδητοποιεις πως το πώς βλεπεις εσυ εσενα ενδεχομενως να μετραει περισσοτερο απο το πως θα καταφερεις να σε βλεπει - αν εισαι τυχερος- για μερικες στιγμες ο οποιοσδηποτε αλλος. απολαυσε το crush σου εγκεφαλικα γιατι εχει ημερομηνια ληξης - και ισως αυτη ειναι και η μαγεια. καλη τυχη.