Είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζει η ιστορία σου με αυτο που έζησα εγώ πριν 2 χρόνια (όταν ήμουν και εγώ 29), είχα γνωρίσει ίσως την ομορφότερη γυναίκα της ζωής μου με έναν χαρακτήρα πολύ συμβατικό με τον δικό μου.

Μιλούσαμε για 1 μήνα μέσω social media και λίγο τηλεφώνου, βγήκαμε ραντεβού και ήμουν και εγώ απίστευτα αγχωμένος και νευρικός.
Αγνόησα όλα τα σημάδια που μου δείχνανε το ότι δεν ήμουν σε κατάταση να προχωρήσω, και, οδήγησα την κατάσταση στο κρεβάτι.
Εκεί δεν κατάφερα να έρθω ποτέ σε στύση, τα πόδια μου έτρεμαν και έβαλα τα κλάματα, η κοπέλα ένιωσε άβολα και το θέμα έλλειξε εκεί. Έσπασα στα 2.

Από τότε άρχισε ένα εσωτερικό ταξίδι και ψάχνω το τι πραγματικά έχω μέσα μου, γιατί αγχώνομαι; γιατί φοβάμαι; κτλ και έχω έρθει σε κάποια συμπεράσματα όπως: δεν αγαπώ πραγματικά τον εαυτό μου και νιώθω πως βγήκα μαζί με την κοπέλα όχι μόνο διότι μου άρεσε αλλά επίσης διότι την έβλεπα σαν ένα "κατάκτημα" για να αποδείξω πως δεν είμαι άχρηστος, η βαλίτσα πάει αρκετά μακρύτερα, μετά από ψυχανάληση, γράψιμο σε ημερολόγιο κτλ κατέληξα να βρω πως συνεχώς αναζητώ την αποδοχή από τους άλλους και πως ταράζομαι αν δεν την έχω...

Δεν θα αναλύσω όμως άλλο το τι συμβαίνει σε εμένα, αν και οι περιπτώσεις μας μοιάζουν ίσως εσύ να κόμπλαρες για εντελώς διαφορετικό λόγο.

Αυτή η εμπειρία που έζησες -όσο άσχημη και αν ήταν- αποτελεί ταυτόχρονα χρυσός, είναι μια εμπειρία την οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις σαν αντικείμενο έρευνας για να βρεις το ποιος πραγματικά είσαι βαθιά μέσα σου, ποιοί είναι οι φόβοι σου και γιατί βρίσκονται μέσα σου.

Σβήσε κάθε οθόνη και ηχείο μέσα στο δωμάτιο για λίγη ώρα και πάρε ένα κομμάτι χαρτί, γράψε πάνω-πάνω την ερώτηση "Γιατί κόμπλαρα στο ραντεβού εκείνο;" και από κάτω γράψε την απάντηση.

Το πιο πιθανό είναι πως δεν θα έχεις μια πλήρη στερεή απάντηση, το οποίο είναι λογικό στην εποχή που ζούμε - μια εποχή όπου το στάνταρ είναι να κοιτάς πάντα αλλού για μια απάντηση.

Κοίτα μέσα σου, εκεί βρίσκεται το γιατί, και μόνο εσύ έχεις την πρόσβαση στο μέσα σου.