Μπορεί να έχει παθολογική τσιγγουνιά ή μπορεί να θεωρεί ότι ακόμα και τον καφέ που θα σε κεράσει, θα πρέπει πρώτα "να τον αξίζεις" (τώρα, με τι κριτήριο, αυτό μόνο εκείνος θα ξέρει). Μάλλον δεν καταλαβαίνει πως η γενναιοδωρία του (ή η έλλειψή της) πηγάζει πρωτίστως από τον ίδιο και δεν θα έπρεπε να εξαρτάται από το αν κάνεις κάτι εσύ για να την αξίζεις, ιδίως εφόσον δεν περιμένεις υπερπολυτελή πράγματα. Κι επίσης, εσύ μπορείς να τη θεωρείς ιδανική σχέση αυτήν. Πιστεύει, όμως, κι εκείνος το ίδιο; Και αν ναι, τότε γιατί δεν νιώθει την ανάγκη να κάνει τη χειρονομία να σε κεράσει ένα πιάτο φαγητό (χωρίς να νιώθεις ότι σου κάνει μέγα χάρη κιόλας); Θα σου πω και κάτι άλλο: ναι, υπάρχουν οι ανώτερες αξίες σε μια σχέση όπως η έγνοια και η προσοχή που δείχνεις στον άλλον. Πρόκειται για μη-υλικές αξίες, σωστά; Κι όμως, ζούμε στον υλικό κόσμο (αποτελούμαστε κι εμείς οι ίδιοι από ύλη, άλλωστε), οπότε, προς απογοήτευση των σπαγγοραμμένων, αυτές οι αξίες εκληδώνονται επίσης με τα υλικά αγαθά. Οπότε ναι, λουλουδάκι, φαγητάκι, μασαζάκι (με λαδάκι, μην τσιγγουνεύεστε, αλλιώς το μασάζ δεν βγαίνει αρκετά καλό), κοκτεϊλάκι, καφεδάκι με γλυκάκι. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που λέμε "τσιγγούνης στα χρήματα, τσιγγούνης και στα συναισθήματα." Το υλικό είναι εκδήλωση, προέκταση του άυλου εδώ. Εσύ είσαι σε θέση να τα παράσχεις, ο άλλος γιατί όχι; Κι άμα αυτά του φαίνονται σα να ζητάς πολλά (χωρίς ο ίδιος να είναι στην κατηγορία των άεργων φοιτητών ή των ανέργων), δεν είσαι εσύ η "υλιστική gold digger" (σίγουρα όχι εσύ προσωπικά), αλλά εκείνος κάτι δεν κατάλαβε καλά, οπότε δεν είναι ο άνθρωπός σου. Ας βρει κάποια να μετρούν και να χωρίζουν σεντ με το σεντ μαζί. Εύκολο να είσαι σφιχτός οικονομικά για τον άλλον όταν ο άλλος απλόχερα σου χαρίζει τα συναισθήματά του (υπό κάθε μορφή, υλική και μη). Για να τον δούμε πώς θα είναι με μία εξίσου τσιγγούνα χρηματικά (και, κατ' επέκταση, συναισθηματικά), να δει τη γλύκα.