Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω γιατί έχω περάσει και περνάω παρόμοια. Είμαι 36 και στα 32 μου έχασα ξαφνικά το μπαμπά μου από εγκεφαλικό. Τον περίμενα, είχα στρώσει το τραπέζι και εκείνος δεν ήρθε ποτέ. Πέρασα άσχημα και ήμουν μόνη μου. Θα είχα έναν αδερφό και θα ήταν 32 αν ζούσε τώρα, αλλά έφυγε μωρό. Έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό από εμένα, αλλά έχει τη δική του ζωή. Συγγενείς για κλάματα, μόνο αν έχουν ανάγκη και πολύ απλά εκμεταλλευτές. Οπότε μου απομένει η μαμά μου, που πάντα είναι δίπλα μου, αλλά είναι πονεμένη και ταλαιπωρημένη γυναίκα. Προσεύχομαι καθημερινά να είναι υγιής, γιατί δεν θα έχω κανέναν μετά. Έχω γενικά πολλά προβλήματα και θέματα που άφησε ο μπαμπάς μου στη μέση και είναι για μένα βουνό. Παλεύω όμως και συνεχίζω να αγωνίζομαι. Δύσκολο και βαρύ όταν δεν έχεις και σύντροφο να νιώσεις ότι κάποιος υπάρχει. Οπότε, πώς να μην σε καταλαβαίνω; Εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου, η μαμά σου να γίνει καλά και να μετράς μαζί της τις ηλιόλουστες μέρες που θα ζήσετε μαζί γερές και δυνατές. Το τελευταίο που ρωτάς σχετικά με την ευτυχία, πιστεύω πως απλά ζούμε όμορφες στιγμές. Ευτυχία δεν υπάρχει σε τίποτα σε αυτόν τον μάταιο κόσμο, απλώς άνθρωποι και καταστάσεις που μας κάνουν να νιώθουμε λίγο καλύτερα.