Δεν είμαι στη θέση σου αλλά έχω βιώσει το θάνατο του γιού μου στα 20 μετά από τρία χρόνια που πάλευε με τον καρκίνο. Σου λέω λοιπόν ότι ΝΑΙ υπάρχει ζωή μετά από την απώλεια όσο μόνη και αν είσαι. Αποδέξου την κατάσταση σου, τη θλίψη σου, την απόγνωση ΑΛΛΑ να ξέρεις ότι υπάρχει σίγουρα μέλλον. Πρέπει να είμαστε λίγο εγωιστές για να ανταπεξέλθουμε και πρέπει να προστατεύουμε τον εαυτό μας.

Η συμβουλή μου είναι αυτή λοιπόν. Αποδέξου την κατάσταση σου, μακριά από μοιρολατρικούς ανθρώπους, μην πιέζεις τον εαυτό σου να είναι ότι νομίζουν οι άλλοι ότι πρέπει να είναι, πένθησε όπως θες, μη φοβάσαι τις στιγμές που γονατίζεις γιατί αν σε πανικοβάλει αυτό γίνεται ακόμα χειρότερο, θα πέσεις και θα σηκωθείς χωρίς να το καταλάβεις όσο χρόνο και να πάρει. Εγώ ξεκίνησα μαθήματα σε κάτι που με ενδιέφερε βρήκα νέο κύκλο ανθρώπων, συναναστράφηκα και σιγά σιγά επέπλευσα. Θα έρθουν χαρές αλλά μην τρελαίνεσαι αν δεν έρθουν πολύ γρήγορα, δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Σκέψου τι σου αρέσει και ακολούθησε το, μπορεί να θέλεις να κάνεις κάτι χειρωνακτικό ή να μάθεις κάτι ή να προσφέρεις ή να πας εκδρομή ακόμα και κάπου κοντά κάπου φθηνά. Σκέψου τι σου δίνει χαρά και κάνε το πάρε χαρά όσο νωπή και αν θα είναι η απώλεια ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.

Τέλος θα δεις ότι όσο ανήμπορη και μόνη αν νομίζεις ότι είσαι θα βρεις σιγά σιγά τον τρόπο να φροντίζεις τον εαυτό σου και ας μην είναι εκεί κάποιος να το μοιραστείς και μόνο ότι μέσα από όλο το κακό θα μάθεις νέους τρόπους δίνει δύναμη και χαρά. Και όταν πια θα έχεις, αν θέλεις, δική σου οικογένεια θα δεις το πόσο ικανοποίηση και χαρά θα σου δώσει το να τη φροντίζεις και να σε φροντίζουν, να ακούς και να σε ακούνε. Αν πάλι δεν θες πάλι δεν πειράζει. Σου εύχομαι να δεις τη διαφορά στη ζωή σου προς το καλύτερο.