Ναι, συμφωνοι, θεωρητικα ο στοχος μιας σχεσης ειναι να αγαπήσεις τη διαφορετικοτητα του αλλου κ να μαθεις να την αποδεχεσαι. Στην πραξη ομως ποσοι το κανουν αυτο? Ποσοι ειναι τοσο ωριμοι ωστε να αντιληφθουν οτι ο συντροφος τους δεν γινεται να σκεφτεται οπως εκεινοι αλλα παρόλα αυτα αποδεχονται τον συντροφο τους γ αυτο που είναι? Οι περισσότεροι απλα προσπαθούν ματαια να τον αλλαξουν ή τσακωνονται συνεχεια λογω αυτης της διαφορετικοτητας ή ασυμβατότητας. Ειδικα δε οταν μιλαμε για σχέσεις σε μικρες ηλικιες που οι άνθρωποι δεν εχουν την εμπειρια εκεί τα πράγματα είναι χειρότερα...το παραδειγμα με τα κατοικιδια ήταν απλα μια υπερβολη, απλά εννοω οτι δεν καταλαβαίνω αυτο το οτι οι περισσότεροι το θεωρουν αναγκαιο να εχουν σχεση στη ζωη τους κ η ζωη τους οταν ειναι σινγκλ παντα προσανατολιζεται γυρω απο αυτο "α, να βγω για ποτο για να γνωρίσω καποιον", "να παω διακοπες για να γνωρισω καποιον" κλπ...οτι τι, γιατί να μην συνεχίσεις κανονικα τη ζωη σου χωρις να περιστρεφεται ολη σου η υπαρξη γυρω απο την αναζητηση συντροφου? Γιατι να είναι αυτοσκοπος στους περισσότερους ανθρωπους η συναψη σχεσης? Γιατι η πλειοψηφια των γυναικων ανω των 35 αγχωνεται για το ποτε θα κανει σοβαρη σχεση η οποια συνηθως θα ολοκληρωνεται κ με την αποκτηση παιδιων? Δεν θεωρω οτι ολες οι γυναικες γεννιουνται με αυτη τη λαχταρα, θεωρω οτι αυτο το μοτιβο του βρισκω σοβαρη σχεση μετά τα 30-35 ειναι ενα κοινωνικό κατασκευασμα που ολοι ακολουθουμε σχεδον μαζοχιστικα γιατι απλά μονο αυτο βλεπουμε γυρω μας. Γιατι δεν εχουμε δει κάτι διαφορετικό, πχ καποιον να μενει με τον κολλητό του/κολλητη του κ να φροντιζουν ο ενας τον αλλον στα γεραματα. Και ναι, σαφως κ μπορεις να καλύπτεις την αναγκη σου γ σεξ ακομα κ αν δεν εχεις σχεση οποτε γιατι δινουμε τοση αξια στις σχέσεις? Δεν ειμαι πληγωμένη, ειμαι απλα ρεαλιστρια. Εσεις τους ανθρώπους που ειναι σε σχεσεις γυρω σας τους βλεπετε ευτυχισμενους? Γιατι εγω όχι.
Ναι, συμφωνοι, θεωρητικα ο στοχος μιας σχεσης ειναι να αγαπήσεις τη διαφορετικοτητα του αλλου κ να μαθεις να την αποδεχεσαι. Στην πραξη ομως ποσοι το κανουν αυτο? Ποσοι ειναι τοσο ωριμοι ωστε να αντιληφθουν οτι ο συντροφος τους δεν γινεται να σκεφτεται οπως εκεινοι αλλα παρόλα αυτα αποδεχονται τον συντροφο τους γ αυτο που είναι? Οι περισσότεροι απλα προσπαθούν ματαια να τον αλλαξουν ή τσακωνονται συνεχεια λογω αυτης της διαφορετικοτητας ή ασυμβατότητας. Ειδικα δε οταν μιλαμε για σχέσεις σε μικρες ηλικιες που οι άνθρωποι δεν εχουν την εμπειρια εκεί τα πράγματα είναι χειρότερα...το παραδειγμα με τα κατοικιδια ήταν απλα μια υπερβολη, απλά εννοω οτι δεν καταλαβαίνω αυτο το οτι οι περισσότεροι το θεωρουν αναγκαιο να εχουν σχεση στη ζωη τους κ η ζωη τους οταν ειναι σινγκλ παντα προσανατολιζεται γυρω απο αυτο "α, να βγω για ποτο για να γνωρίσω καποιον", "να παω διακοπες για να γνωρισω καποιον" κλπ...οτι τι, γιατί να μην συνεχίσεις κανονικα τη ζωη σου χωρις να περιστρεφεται ολη σου η υπαρξη γυρω απο την αναζητηση συντροφου? Γιατι να είναι αυτοσκοπος στους περισσότερους ανθρωπους η συναψη σχεσης? Γιατι η πλειοψηφια των γυναικων ανω των 35 αγχωνεται για το ποτε θα κανει σοβαρη σχεση η οποια συνηθως θα ολοκληρωνεται κ με την αποκτηση παιδιων? Δεν θεωρω οτι ολες οι γυναικες γεννιουνται με αυτη τη λαχταρα, θεωρω οτι αυτο το μοτιβο του βρισκω σοβαρη σχεση μετά τα 30-35 ειναι ενα κοινωνικό κατασκευασμα που ολοι ακολουθουμε σχεδον μαζοχιστικα γιατι απλά μονο αυτο βλεπουμε γυρω μας. Γιατι δεν εχουμε δει κάτι διαφορετικό, πχ καποιον να μενει με τον κολλητό του/κολλητη του κ να φροντιζουν ο ενας τον αλλον στα γεραματα. Και ναι, σαφως κ μπορεις να καλύπτεις την αναγκη σου γ σεξ ακομα κ αν δεν εχεις σχεση οποτε γιατι δινουμε τοση αξια στις σχέσεις? Δεν ειμαι πληγωμένη, ειμαι απλα ρεαλιστρια. Εσεις τους ανθρώπους που ειναι σε σχεσεις γυρω σας τους βλεπετε ευτυχισμενους? Γιατι εγω όχι.