Κοίτα κάτι, είσαι 20 χρονών και μένεις με τους γονείς σου, ενώ από καριέρα δεν αναμένεται να κάνεις κάτι που να σου επιφέρει τρελά κέρδη, τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον, έτσι δεν είναι? Οι γονείς σου μπορεί να είναι χρεωμένοι, αλλά μην ξεχνάς ότι σε μεγάλωσαν στα πούπουλα, οπότε χρεώθηκαν ώστε να μη σου λείπει τίποτα. Και όλα τα χρήματά σου να έπρεπε να τους δίνεις, θα ήταν αναμενόμενο. Περιμένουν από σένα ν' αναλάβεις κάποιες ευθύνες και, εφόσον δεν γίνεται να βγάζεις αρκετά χρήματα για σένα και μόνο (που θα σου εξασφάλιζαν πλήρη οικονομική ανεξαρτησία), δώσε τους πίσω το χρέος όσο μπορείς αυτή την περίοδο. Εφόσον κιόλας κρατάς για σένα κάποια λεφτά για δικές σου εξόδους ή δικά σου ψώνια, ακόμα καλύτερα. Θα σου πω τη δικιά μου ιστορία. Σε μια περίοδο που οι δικοί μου είχαν μείνει από δουλειά κι εμένα ακόμα δεν μ' ενδιέφεραν οι σπουδές (οπότε δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο όλη μέρα), δούλευα σε καφετέριες, μοίραζα φυλλάδια και δεν κρατούσα τίποτα για μένα. Δεν μου κακοφαινόταν κιόλας, γιατί οι παρέες μου ήταν όλοι φοιτητές με χαρτζιλίκι που είχαν την άνεση να βγαίνουν. Για το σπίτι μας ένα κοκτέιλ άξιζε όσο ένα σούπερ μάρκετ με τ' απαραίτητα (γάλα, μακαρόνια, συν ό,τι υπήρχε εύκαιρο σε προσφορά απ' τα αναγκαία). Οι δικοί μου δεν θα το ξεχάσουν ποτέ που τους στήριξα αγόγγυστα τότε. Κι όταν τελικά ορθοπόδησαν εκείνοι, όσο εγώ σπούδαζα και δεν δούλευα πουθενά, με στήριξαν στις σπουδές μου, στο Erasmus μου και ακόμα και στο μεταπτυχιακό μου. Είμαι πολύ περήφανη που τους στήριξα όταν το είχαν ανάγκη, γιατί, πέρα από κομμάτι χρέους που νιώθω ότι ήταν, αποδείχτηκε αμφίδρομη διαδικασία που τελικά με βοήθησε ν' ανεξαρτητοποιηθώ κι εγώ. Αν ο καθένας μας σκεφτόταν εγωιστικά, αν εγώ γκρίνιαζα που δεν μπορούσα να πιω ένα ποτό (με τη λογική ότι "τα καλύτερά μου χρόνια πρέπει να έχω χρήματα για να βγαίνω") και οι γονείς μου αρνούνταν να με στηρίξουν οικονομικά όταν ξεκίνησα να σπουδάζω (με τη λογική ότι "είμαι 23 χρονών ενήλικη και πρέπει να τα φέρω βόλτα μόνη μου"), δεν θα έφτανα σήμερα να βρίσκομαι εδώ που είμαι. Σε ένα σπίτικό που επικρατεί αλληλοκατανόηση και αλληλοϋποστήριξη, πίστεψέ με, μακροπρόθεσμα μόνο σε καλύτερο μπορεί να βγει.
Κοίτα κάτι, είσαι 20 χρονών και μένεις με τους γονείς σου, ενώ από καριέρα δεν αναμένεται να κάνεις κάτι που να σου επιφέρει τρελά κέρδη, τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον, έτσι δεν είναι? Οι γονείς σου μπορεί να είναι χρεωμένοι, αλλά μην ξεχνάς ότι σε μεγάλωσαν στα πούπουλα, οπότε χρεώθηκαν ώστε να μη σου λείπει τίποτα. Και όλα τα χρήματά σου να έπρεπε να τους δίνεις, θα ήταν αναμενόμενο. Περιμένουν από σένα ν' αναλάβεις κάποιες ευθύνες και, εφόσον δεν γίνεται να βγάζεις αρκετά χρήματα για σένα και μόνο (που θα σου εξασφάλιζαν πλήρη οικονομική ανεξαρτησία), δώσε τους πίσω το χρέος όσο μπορείς αυτή την περίοδο. Εφόσον κιόλας κρατάς για σένα κάποια λεφτά για δικές σου εξόδους ή δικά σου ψώνια, ακόμα καλύτερα. Θα σου πω τη δικιά μου ιστορία. Σε μια περίοδο που οι δικοί μου είχαν μείνει από δουλειά κι εμένα ακόμα δεν μ' ενδιέφεραν οι σπουδές (οπότε δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο όλη μέρα), δούλευα σε καφετέριες, μοίραζα φυλλάδια και δεν κρατούσα τίποτα για μένα. Δεν μου κακοφαινόταν κιόλας, γιατί οι παρέες μου ήταν όλοι φοιτητές με χαρτζιλίκι που είχαν την άνεση να βγαίνουν. Για το σπίτι μας ένα κοκτέιλ άξιζε όσο ένα σούπερ μάρκετ με τ' απαραίτητα (γάλα, μακαρόνια, συν ό,τι υπήρχε εύκαιρο σε προσφορά απ' τα αναγκαία). Οι δικοί μου δεν θα το ξεχάσουν ποτέ που τους στήριξα αγόγγυστα τότε. Κι όταν τελικά ορθοπόδησαν εκείνοι, όσο εγώ σπούδαζα και δεν δούλευα πουθενά, με στήριξαν στις σπουδές μου, στο Erasmus μου και ακόμα και στο μεταπτυχιακό μου. Είμαι πολύ περήφανη που τους στήριξα όταν το είχαν ανάγκη, γιατί, πέρα από κομμάτι χρέους που νιώθω ότι ήταν, αποδείχτηκε αμφίδρομη διαδικασία που τελικά με βοήθησε ν' ανεξαρτητοποιηθώ κι εγώ. Αν ο καθένας μας σκεφτόταν εγωιστικά, αν εγώ γκρίνιαζα που δεν μπορούσα να πιω ένα ποτό (με τη λογική ότι "τα καλύτερά μου χρόνια πρέπει να έχω χρήματα για να βγαίνω") και οι γονείς μου αρνούνταν να με στηρίξουν οικονομικά όταν ξεκίνησα να σπουδάζω (με τη λογική ότι "είμαι 23 χρονών ενήλικη και πρέπει να τα φέρω βόλτα μόνη μου"), δεν θα έφτανα σήμερα να βρίσκομαι εδώ που είμαι. Σε ένα σπίτικό που επικρατεί αλληλοκατανόηση και αλληλοϋποστήριξη, πίστεψέ με, μακροπρόθεσμα μόνο σε καλύτερο μπορεί να βγει.