Οι γονείς της αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομικής φύσης αυτή τη στιγμή. Που, μεταξύ μας, δεν είναι κι ό,τι χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια οικογένεια (σκέψου να τύχαιναν προβλήματα υγείας ή ενδοοικογενειακή βία ή άλλα τέτοια, χτύπα ξύλο). Στην κοπέλα δίνεται η ευκαιρία να φερθεί σαν ενήλικας και να γίνει μέρος επίλυσης του προβλήματος. Είναι 20 χρονών γυναίκα με δυνατότητες να εργαστεί και να συνεισφέρει, δεν είναι δεκαπεντάχρονο έφηβο πλάσμα να τ' αφήσεις στο δωμάτιό του να μελαγχολεί και ν' ακούει ΗΙΜ όσο οι γονείς τραβούν τα μαλλιά τους για το πού να βρουν τα προς το ζην και τρώγονται μεταξύ τους. Στην τελική, δεν της λέμε της κοπέλας να ξημεροβραδιαστεί στη δουλεία, ούτε της ζήτησε κανείς να βρει ένα εκατομμύριο ευρώ. Ακόμα και το εικοσάευρω την εβδομάδα που θα φέρνει θα γίνει σημαντική βοήθεια. Άσε που όταν δουλεύεις από νέος, πέραν του ότι βλέπεις πώς βγαίνει το χρήμα (οπότε βάζεις σε προτεραιότητα τα έξοδά σου) και πόση ωφέλεια μπορεί να φέρει ένα δεκάευρω σ' ένα νοικοκυριό, είναι και μια καλή ευκαιρία να δεις τι θα κάνεις στη ζωή σου. Πολύ λιγότερη χρησιμότητα θα είχε για την ίδια την κοπέλα αν έδινε Πανελλήνιες, περνούσε στην 55η επιλογή της στο ΤΕΙ Κωλοπετεινίτσας όπου δεν θα πατούσε καν αλλά θα είχε να λέει ότι σπουδάζει. Στα 20 η ζωή είναι μπροστά. Μπορεί δουλεύοντας να καταλάβει ότι χρειάζεται σπουδές σ' εντελώς άλλη τέχνη ή μπορεί και ν' αποφασίσει να μην σπουδάσει καν και να παίρνει πιστοποιήσεις κατάρτισης που θα τη βοηθήσουν αργότερα να βγάλει πολλά περισσότερα χρήματα. Καλή η επίκληση στο συναίσθημα (τύπου "ντροπή στους γονείς" και "πού το βγάζουν το παιδί στη σκλαβιά"), αλλά ας σκεφτούμε λίγο πιο λογικά και ψύχραιμα και να βγάλουμε τους νέους απ' αυτό το λούκι της υπερευθιξίας.