Κοίταξε, οκ και με τα ψυχολογικά τραύματα, με τις άσχημες μνήμες και εμπειρίες, αλλά από ένα σημείο και μετά νομίζω ότι καταντάει δικαιολογία και σίγουρα δείχνει έλλειψη δύναμης να συγχωρείς, ακόμη και τους δασκάλους, και να προχωράς παρακάτω. Και στο λέω εγώ που έχω φάει άπειρο bullying και από μαθητές και από καθηγητές σε γυμνάσιο και λύκειο, και δασκάλα με έχει μαλώσει άσχημα επειδή εξίσου αμύνθηκα σε bullying, άλλος δάσκαλος στο δημοτικό μου έλεγε ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι για αυτά που γράφω, επειδή στη δευτέρα δημοτικού με σήκωσε στον πίνακα και δεν μπορούσα να γράψω ίσια (μεταξύ μας, ακόμη στραβά γράφω στον πίνακα) και έγραφα με "αυτό το χέρι", το αριστερό δηλαδή και μια μητέρα είχα που είχε εμμονή να μάθω Αγγλικά επειδή εκείνη δεν μπόρεσε να μάθει και φοβόταν μην πάθω το ίδιο και με μάλωνε υπερβολικά αν της έλεγα ότι έκανα έστω και ένα λάθος στις ασκήσεις και μου έλεγε από τον φόβο της ότι δεν μπορώ να μάθω αγγλικά και δεν θα πάρω το lower κτλ.

Λάθη είναι αυτά, των δασκάλων, των καθηγητών, των γονιών. Τι έπρεπε να πω δηλαδή; Να κουβαλάω μέχρι τα 23 όλα αυτά και να μισώ δασκάλους, καθηγητές και να φοβάμαι να ασχοληθώ με τα αντίστοιχα αντικείμενα ; Εε και καθηγήτρια έγινα και δασκάλα γίνομαι/είμαι και το proficiency πήρα στα 14.
Δεν μας φέρθηκαν ούτε θα μας φερθούν πάντα καλά οι άλλοι. Όλοι έχουμε αρνητικές εμπειρίες, δεν φταίνε όμως πάντα και σε κάθε περίπτωση οι άλλοι για ο,τι εμείς δεν καταφέρνουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε, δεν μπορούμε να μάθουμε, αναβάλλουμε να κάνουμε ακόμη και για αυτά που δεν καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε. Είναι και προσωπική ευθύνη. Δεν ευθύνονται όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, που δεν έμαθες αγγλικά. Είσαι 24 χρονών και αδυνατώ να κατανοήσω πώς σκέφτεσαι κατά αυτόν τον τρόπο, υποθέτω επειδή σε συμφέρει. Στην τελική είναι δική σου ευθύνη να ξεπεράσεις τους φόβους σου και τα όποια αρνητικά σου βιώματα.