Δυστυχώς ο έρωτας δεν λειτουργεί με τη λογική "αχ, είναι έξυπνος, όμορφος, ευγενικός, δεν μαλώνουμε, ας τον ερωτευτώ." Πρώτα συμβαίνει αυτή η ανεξήγητη χημική διαδικασία με τον έρωτα και μετά βλέπεις τα καλά του άλλου (τα οποία, δυστυχώς, συχνά υπερμεγεθύνονται εξαιτίας του έρωτα, ενώ τα κόκκινα σημαιάκια αγνοούνται). Φοβάμαι ότι, επειδή δεν νιώθεις ενθουσιασμό και, πολύ πιθανό, δεν θα νιώσεις ούτε την αγάπη (γιατί άλλο το δέσιμο κι η συνήθεια και άλλο η αγάπη), θα ξεκινήσεις να ψάχνεσαι δεξιά κι αριστερά. Και λέω εγώ τώρα, τι φταίει το παιδί να πληρώσει με κόστος την αυτοπεποίθησή του και τα συναισθήματά του, επειδή εσύ θα έχεις φοβηθεί να είσαι ξεκάθαρη απ' την αρχή; Καλύτερα πες του ανοιχτά το πώς νιώθεις. Είναι κρίμα να παίρνεις όσα παίρνεις σ' αυτή τη σχέση, να βολεύεσαι χωρίς να είσαι διατεθειμένη ν' ανταποδώσεις, και στο τέλος ο άλλος να έχει χάσει το χρόνο του τζάμπα μαζί σου. Άσ' τον και τρέχα πίσω απ' το μπαφιάρη που μπορεί να μην πιάνει μία μπροστά στον νυν σου, αλλά τουλάχιστον θα σ' έχει να τσουρουφλίζεσαι από πόθο. Ό,τι πιο τραγικό βρίσκω σε όσους βολεύονται με συντρόφους που είναι χρυσάφι αντικειμενικά, ενώ εσένα σου έτυχε μπακλαβάς γωνία και δεν το πολυθέλεις. Ε ωραία, ας το πάρει μια άλλη σύντομα, μην τα θέλουμε όλα δικά μας.