Σε καταλαβαίνω. Κάποιοι και κάποιες βιώνουμε πολύ έντονα τη μοναξιά που μπορεί να μένει για αρκετά χρόνια. Χάλια όμως γιατί θεωρείς ότι είσαι; Επίσης γιατί η ζωή σου θεωρείται άσχημη εκ μέρους σου; Δες τα θετικά. Ζουν και οι δυο σου γονείς και μάλλον έχετε καλές σχέσεις. Αν είχες μια ανυπόφορη συμβίωση και ήσουν άνεργη μη έχοντας που να πας, ναι τότε θα βρισκόσουν σε απελπιστική κατάσταση. Είμαι λίγο μεγαλύτερή σου και είμαι 36. Μοναξιά βιώνω πολύ τα τελευταία τέσσερα χρόνια με τον θάνατο του μπαμπά μου. Έχω πολλά προβλήματα, ίδια βαρετή ρουτίνα, αλλά δόξα το Θεό τουλάχιστον σωματικά είμαι υγιής. Η ψυχολογία μου είναι δύσκολη και είμαι επίσης ελεύθερη όπως εσύ χωρίς παρέες. Αλλά προσπαθώ να μην πέφτω τόσο πολύ ψυχικά. Βρίσκω τρόπους, δραστηριότητες και χόμπι να νιώθω καλύτερα. Μιλάω με κόσμο όταν βγαίνω έξω για δουλειές ή περπάτημα. Και περπάτημα πολύ, όχι αστεία! Σαφώς θα ήμουν ευτυχισμένη αν είχα κάποιον να με αγαπά και να έφτιαχνα κάτι όμορφο μαζί του, αλλά πιστεύω πως και να ερχόταν, δεν θα έπρεπε να περιμένω ότι με ένα μαγικό ραβδί θα ζούσαμε το παραμυθάκι.