Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Μια φορά καθόμασταν σε ένα παρκάκι με μια φίλη. Ξαφνικά εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο, κατεβαίνει ένας τύπος που δεν τον είχα ξαναδεί και τη φωνάζει πολύ επιτακτικά και με ύφος… σαν να φώναζε τον σκύλο του…”Γιααα έλα εδώ γρήγορα”. Έμεινα πιο πολύ έκπληκτος γιατί αυτή ξεκίνησε να πηγαίνει προς το μέρος του σαν βρεγμένη γάτα (περιγραφή ζωικό βασίλειο χαχα). Αλλά σκέφτηκα…περίμενε γιατί δεν ξέρεις τι παίζει. Όταν έφτασε μπροστά του της παίζει μια (αυτό έπαιζε τελικά…), φέρνει μια σβούρα και πέφτει κάτω. Στιγμιαία κατάλαβα γιατί τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούσε με κάτι γυαλούμπες τεράστιες ηλίου σαν τη Jackie Onassis. Τέλος πάντων αφού τον έβαλα στη θέση του, δηλαδή στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του, αυτή κάθισε στη θέση του οδηγού και φύγανε παρέα. Στο καλό παιδιά! χαχα Υποθέτω πως θα τον πήγε μάλλον για συναρμολόγηση χαχα Λίγο μετά τον παντρεύτηκε κι απ’ ότι ακούω από κοινούς γνωστούς, τις τρώει μέχρι σήμερα σε μόνιμη και τακτική βάση. Πρωί - μεσημέρι - βράδυ σαν φάρμακο κατά της λογικής και της αξιοπρέπειας. Ό,τι επιλέξει κανείς. Η πλάκα όμως είναι πως στο διάστημα μέχρι να τον παντρευτεί απέφευγε εμένα που ήμασταν μια δεκαετία φίλοι. Εννοείται δεν είχα ακουμπήσει ποτέ όχι αυτήν αλλά ούτε κουνούπι. Ο τύπος δεν μετράει γιατί είναι πιο χαμηλά σαν ύπαρξη κι από κουνούπι.