Βρε να χαρεί κανείς, απλώς προσωπικά ποτέ μου δεν κατάλαβα, όταν ξοδεύει κάποιος τόσους πόρους, υλικούς και συναισθηματικούς, (θες shopping, θες ψυχολόγους, θες συμπαράσταση από φίλες και φίλους) για να ξεπεράσει οριστικά μία σχέση που θέλει να ξεχάσει και να προχωρήσει, και τελικά καταλήγει στα ίδια, ειλικρινά, το θεωρώ βλακεία. Είναι άνθρωποι που δεν τους διδάσκει τίποτε η ζωή και φτάνουν άρρωστοι ψυχοσωματικά ήδη στα 50 τους (αν όχι νωρίτερα) να ζουν με τη μετάνοια που δεν πήραν σωστές αποφάσεις στη ζωή τους. Από το Λύκειο που δεν διάβαζαν για τις Πανελλαδικές και δεν έκαναν τίποτα για το μέλλον τους επειδή ήταν ντιπ απασχολημένοι με ανούσια γκομενικά, μέχρι τα 40 τους που υπομένουν το σύντροφο απ' τον οποίον τρώνε κέρατο και ξύλο, τέτοιοι άνθρωποι το τρώνε το κεφάλι τους μονίμως. Και το χειρότερο είναι ότι στο τέλος τους φταίνε οι άλλοι γι' αυτό, όταν συνειδητοποιούν το πόσο κατά διαόλου πήγε η ζωή τους. Να δεις ότι η κοπέλα αυτή θα φτάσει μ' αυτόν τον άνθρωπο να έχει αποτυχημένο γάμο, θα βιώσει οικτρή απογοήτευση και όταν η φίλη εδώ θα της λέει "απ' την αρχή φαινόταν," εκείνη θα φτάσει να κατηγορεί την εξομολογούμενη εδώ "μα εσύ γιατί δεν με σταμάτησες, γιατί δεν με ταρακούνησες όταν σου είπα για το δαχτυλίδι και τα λουλούδια, γιατί δεν με έκλεψες την ημέρα του γάμου μου, αφού έβλεπες ότι δεν ήταν για μένα," και άλλα τέτοια κουλά. Να χαρεί η φίλη της, βέβαια να χαρεί, αλλά η άλλη ας μην έχει δεδομένο ότι η φίλη της θα γίνεται ο ψυχολόγος, ώμος για δάκρυα (και υπηρεσία μετακόμισης σε σπίτι χωριστό απ' τον τοξικό σύντροφο) εφ' όρου ζωής.