Έτσι είναι και νιώθω συχνά κουρασμένη, θυμωμένη και απογοητευμένη. Μετά ξεσπώ σε κλάματα και μετά συνέρχομαι. Κάνω ό,τι πιστεύω με κάνει να νιώθω καλύτερα. Οι γνωστές καραμέλες που προτείνονται, όπως γράψου σε μια ομάδα, βρες ανθρώπους, κοινωνικοποιήσου και θα βρεις φίλους, σύντροφο κτλ. Μπαρούφες είναι. Δεν λειτουργούν σε όλους. Μετά δεν έχεις όρεξη για τίποτα και θλίβεσαι. Ένας κύκλος είναι και αύριο, μεθαύριο δεν θα είσαι τόσο χάλια, ελπίζεις περισσότερο και δυναμώνεις από τη μοναξιά που βιώνεις τώρα. Μένει όμως το κενό και το άδειασμα. Όντως κάτι λείπει. Θα έχεις όμως τη πραγματική επιθυμία για να το έχεις και εσύ; Θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος αν προκύψει κάποια θετική αλλαγή ή και πάλι αργότερα θα έχεις το ίδιο συναίσθημα;