“σε πετάνε σαν στημένη λεμονόκουπα”
Αυτό μου θύμισε το…”στημένη λεμονόκουπα σε ραντεβού, να περιμένει το άλλο της μισό”.
Ήταν στίχος από την κίτρινη ποιητική συλλογή μου με τίτλο “Λεμόνια”, και είχε γραφτεί την περίοδο που ακόμη μαθήτευα κοντά στον μεγάλο δάσκαλο μου, τον ποιητή Φανφάρα. Αυτός, το καιρό εκείνο έγραφε τις Λαίλαπες, που με επηρέασαν βαθιά. Και πλατιά. Σίγουρα μέσα στα δέκα καλύτερα που έγραψα ποτέ. Ευχαριστώ, ευχαριστώ :P
Βέβαια τόσα χρόνια μετά κι ακόμη δεν έχω καταλήξει στην ορθογραφία. Αν δηλαδή θα πρέπει να γραφτεί “στημένη”, ή “στυμμένη”, καθώς αλλάζει τελείως το νόημα. Και μ’ έχει βασανίσει πολύ αυτό. Βράδια ολάκερα ξαγρυπνώ να σκέφτομαι το Λεμόνι…