Νομίζω ότι το πρόβλημά σου δεν είναι ότι είσαι γκρινιάρα ή δύσκολη. Το αντίθετο: απ' αυτά που γράφεις φαίνεσαι σα να προσπαθείς too much να είσαι "καλή," και μάλιστα για γνωστές σου, με τις οποίες δεν έχεις πολλά κοινά έτσι κι αλλιώς. Όπως λες, ανέχεσαι συμπεριφορές χωρίς να βγάζεις άχνα, αλλά πιθανώς αυτή σου η στάση επεκτείνεται και σ' άλλες πτυχές του χαρακτήρα σου πριν καν σου συμπεριφερθούν έτσι. Δηλαδή: στην προσπάθειά σου να μην είσαι φορτική και να ταιριάζεις, πιθανώς αποκρύπτεις απ' τους άλλους πολλά γνωρίσματά σου, τα οποία μπορεί μεν να μην είναι αρεστά ευρέως, μα είναι κομμάτι του εαυτού σου. Το αποτέλεσμα; Είσαι ένα λευκό πανό, και σε αυτό το πανό είναι εύκολο να προβάλλει ο καθένας τα δικά του πάνω σου (π.χ. προσδοκίες, κόμπλεξ), αλλά παράλληλα δεν τους κοστίζει και τίποτα το να σε χάσουν από παρέα. Υιοθετείς μια pick-me-please συμπεριφορά και οι άλλοι το οσμίζονται. Να σου δώσω να καταλάβεις: για παρέα προτιμούσα πάντα να έχω φίλες οι οποίες μπορεί να μην είναι αγίες στο χαρακτήρα, αλλά τουλάχιστον έχουν κάποιο statement. Έχουν απόψεις, τις εκφράζουν· έχουν ενδιαφέροντα, τα δείχνουν· έχουν στυλ, το τονίζουν. Μπορεί να μην είναι αδερφές ψυχές μου, μα προτιμώ τέτοιες φίλες από μία που θα ήταν μαζί μου too nice, που θα φαινόταν ότι προσπαθεί πολύ για να μου αρέσει η παρέα της, που θα με ακολουθεί στα ψώνια και στους καφέδες, αλλά χωρίς να έχει να μου προσφέρει κάτι η παρέα της. Στην τελική ρε συ, μπορεί να μην πολυγουστάρεις τα ψώνια γενικότερα και σκασίλα σου για το μαγιό ή τα παπούτσια που πήραν γιατί εσύ προτιμάς να βλέπεις σειρές στο Netflix, να τρως hot dog και μετά να καίγεσαι στο Call of Duty. Το πρόβλημά σου είναι ότι δεν το δείχνεις, δεν μιλάς με ενθουσιασμό για τα ενδιαφέροντα που απαρτίζουν εσένα και αντ' αυτού πας με το ρέμα στ' οποίο θες να χωρέσεις να μπεις. Αυτό είναι η δική μου μαντεψιά από τα λίγα που γράφεις εδώ.