Εντάξει, 13 χρόνια και ποτέ δεν της πέρασε απ' το μυαλό να κάνει οικογένεια, τότε μάλλον ούτε κι ο άνδρας ήθελε. Αλλιώς, θα χώριζαν νωρίτερα (γιατί θα ήταν ξεκάθαρο ότι δεν συνέπιπταν τα θέλω τους) ή θα έβαζαν μπρος το πλάνο. Πάντως, εξομολογούμενη, ελπίζω να μην θέλεις παιδί απλά και μόνο επειδή ο νυν σου σύντροφος το θέλει. Μου θύμισε μια περίπτωση που η γυναίακ καθόταν σε σχέσεις και συμβιώσεις με άλλους που έλεγαν ότι δεν θέλουν παιδί (οπότε δεν ήθελε ούτε αυτή, τουλάχιστον έτσι έλεγε) ώσπου στα 40 της γνώρισε έναν που ήθελε οικογένεια, οπότε εκεί έφαγε αναλαμπή και ξαφνικά θέλησε κι εκείνη παιδί και "δεν είμαι τόσο μεγάλη για να τεκνοποιήσω" και έτρεχε και δεν έφτανε με τις εξωσωματικές. Τέλος καλό, όλα καλά, απ' ότι ξέρω, απλώς το ερώτημα είναι γιατί τόσα χρόνια σπαταλούσε σε σχέσεις όπου έκανε τόσο μεγάλο συμβιβασμό (αν όντως ήθελε οικογένεια) ή το γιατί ξαφνικά θυμήθηκε πόσο θέλει να γίνει μάνα μόνο αφότου γνώρισε κάποιον που ήθελε παιδί. Επίσης, σκέψου το καλά. Το να κάνεις παιδί δεν είναι απλώς "δωράκι" που κάνεις στον άλλον επειδή είναι καλός σύντροφος, μα είναι μια μεγάλη ευθύνη που θα επωμιστείς. Πέρα από σωματικές αλλαγές και αναπροσαρμογές του οργανισμού, θα έχεις και ψυχολογικό φόρτο ως ένα βαθμό, εφόσον εσύ είσαι νεότερη απ' το σύντροφό σου, οπότε θ' αναμένεται από σένα να τρέχεις πιο πολύ για τις ανάγκες του παιδιού (εκτός αν ο άνδρας σου είναι σε φάση να γίνει χαζομπαμπάς, οπότε πάλι καλά). Υπολόγισε, λοιπόν, τις δυνάμεις σου, ακούγοντας και τις ανάγκες σου, φυσικά. Και πράγματι, σαν ύστατη λύση υπάρχει και η παρένθετη μητρότητα ή η υιοθεσία.