Γεια σου! Τι όμορφη και τρυφερή η εξομολόγησή σου! Πραγματικά με άγγιξε, γιατί σε καταλαβαίνω. Είναι ένας συνάδελφος στη δουλειά μου που μου αρέσει, αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κάτι ή να γυρίσει να με κοιτάξει. Τον βλέπω μόνο στα κρυφά κι αυτό κάπως μου αρκεί. Αλλά θα ήθελα κι εγώ να ζήσω μαζί του αυτήν τη στιγμή που περιγράφεις, να κλέψω ένα δίωρο από τη ζωή του και απλώς να τον κοιτάζω και να τον ακούω να μου μιλάει. Τεσπα... Ελπίζω τουλάχιστον εσύ να τα καταφέρεις!