Καμιά φορά μας φαίνεται πως όταν αγαπάμε κάποιον παρά τα ελαττώματά του, πιστεύουμε ότι σε βάθος χρόνου θα συνεχίσουμε να τον αγαπάμε όπως κι αν έχει, και αυτό μας γεμίζει με την απατηλή αίσθηση ότι είμαστε ικανοί για ανιδιοτελή αγάπη. Μας έρχεται να κάνουμε τον εαυτό μας πατ-πατ στην πλάτη, για την επίτευξη τόσο ανώτερων συναισθημάτων. Και συνεχίζουμε εκεί να προσπαθούμε και να επενδύουμε σε κάτι τόσο ζωντανό κι αληθινό όσο η μύτη του μακαρίτη Μάικλ Τζάκσον, νομίζοντας ότι η αγάπη μας θα φτάσει για δύο και θα σταθεί ικανή ν' αναστήσει την όποια νεκρωμένη λογική και συναισθηματική νοημοσύνη του άλλου. Νοt gonna happen. Πιστεύω ότι απλώς δεν λούστηκες τον άλλον αρκετά, οπότε δεν πρόλαβες να φτάσεις στο αμήν της υπομονής σου και των όποιων ορίων σου. Αν αυτούς τους 8 μήνες είχες συζήσει μαζί του αντί να έμενες μόνη να τον αναπολείς, θα σκεφτόσουν διαφορετικά τώρα. Και καλύτερα που δεν συνέβη. Κράτα την καρδιά σου για κάποιον πιο κατάλληλο. Παρά τα όσα μας προβάλλουν οι rom-com και τα μυθιστορήματα της κακιάς ώρας, η αγάπη δεν πρέπει να είναι δύσκολη για να είναι γερή.