Μου είναι λίγο κυκεώνας όλο αυτό για να εκφέρω μια σαφή γνώμη εδώ. Αδυνατώ να καταλάβω πώς γίνεται να έχεις μια επαρκή σύνδεση με τον άλλον ώστε να κάνετε σεξ, αλλά όχι επαρκή σύνδεση για να μπορείς ν' αφουγκραστείς τις ανάγκες του, συγκεκριμένα στην οιαδήποτε σχέση του μαζί σου. Και δεν μιλάμε εδώ να κάνεις μαντεψιές, αλλά έστω στοιχειωδώς να νιώσεις αρκετά άνετα για να τον ρωτήσεις πράγματα που αφορούν τα συναισθήματά του για σένα και το βαθμό ανάγκης του για δέσμευση (ναι, ναι, μαζί σου συγκεκριμένα, όχι γενικά). Θα ήθελα να πω "τι στο καλό οριζοντιόνεστε με όσους δεν μπορείτε να μιλήσετε κάθετα," αλλά δεν είμαι κριτής κανενός. Εγώ απλώς βλέπω άλλη μια απόδειξη ότι αυτή η ισότητα στα ανετιλίκια λειτουργεί κατά της γυναίκας: όσο κουλ και να το παίζουμε ότι να, αλλάζω συντρόφους όποτε θέλω και δεν χρειάζομαι καν ρομαντικές εξόδους και όμορφα μπλα-μπλα, ούτε με νοιάζει αν έχει συναισθήματα ο άλλος ή όχι, τελικά μας τρώει πάντα το αν αισθάνεται κάτι ο άλλος ή όχι, ας μην το αρνούμαστε. Απλώς δεν θες να κάνεις το λεγόμενο The Talk, φοβούμενη μην σε κατατάξουν στο στερεότυπο ότι "όλες οι γυναίκες ίδιες είναι, αργά ή γρήγορα ζητάνε σχέση." Κι όμως, κατά βάθος, θα ήθελες ν' ακούσεις ότι ναι, είδε κάτι παραπάνω σ' εσένα και θα ήθελε μια φορά έστω να περάσετε καλά κι εκτός κρεβατιού. Και δεν είναι παράλογο το να θέλεις κάτι τέτοιο, είσαι γυναίκα, είσαι σωματικά και βιοχημικά διαφορετική από έναν άνδρα, και αυτό δεν αναιρείται με το ανετιλίκι και τον σκληροπυρηνικό φεμινισμό· δεν το κατάφερε καν η καρικατούρα της Σαμάνθα στο SATC. Υπάρχει λόγος, στην τελική, που ξοδεύεις μέρος του ελεύθερου χρόνου σου με τον συγκεκριμένο σύντροφο και δεν κοιμάσαι με άλλον κάθε διήμερο. Οπότε, έσω ειλικρινής με τον εαυτό σου ως προς το τι περιμένεις απ' αυτή τη σχέση και αν παίρνεις αυτό που στ' αλήθεια θέλεις. Τότε ίσως θα σου είναι και πιο εύκολο να καταλάβεις τα κίνητρα του άλλου, γιατί θα νιώσεις και πιο ελεύθερη να μιλήσεις.