Κοίτα, θα έπαιζε ρόλο και στο πώς κάνεις την ερώτηση. Συνήθως, όσο πιο αυθόρμητα, τόσο καλύτερα, γιατί έτσι πιάνεις και τον άλλον απροετοίμαστο. Π.χ. στα ημι-σοβαρά αν τον ρωτούσες εκείνη τη στιγμή "μα πώς το έπαθες και θες να βγούμε" ή στα αστεία "αχ μωρέ, βαρέθηκες τη φάτσα μου στα σεντόνια σου και θες να δεις λίγη χαρά στο ποτήρι σου, ε;" Ε, ακόμα και να μην απαντούσε αμέσως, κάτι καταλαβαίνεις εκεί από ένα αμήχανο γελάκι ή από τη σιωπή εις απάντησή του και αντ' αυτού σφίξιμο στην αγκαλιά του... Εξαρτάται πολύ κι από την ιδιοσυγκρασία σου. Αν είσαι άνθρωπος πιο διασκεπτικός, που πρώτα τα κρατάει όλα μέσα της και τα αναλύει, τότε χάνοντας μια τέτοια ευκαιρία, μετά όντως γίνεται δύσκολο να το συζητήσεις. Στην περίπτωσή σου, θ' ακουγόταν σα ν' ανοίγεις μια υπεραναλυτική κουβέντα για κάτι τόσο απλό όπως το να σε προσκαλέσει ο άλλος για ποτό, καταλαβαίνω. Εκεί και ο άλλος κουμπώνεται και δεν ξέρεις αν θα σου δώσει ειλικρινείς απαντήσεις, έχεις δίκιο. Συνήθως οι πιο αυθόρμητοι και ετοιμόλογοι σ' αυτό βγαίνουν κερδισμένοι, γιατί αφοπλίζουν τον άλλον με την αμεσότητα, του έρχεται από εκεί που δεν το περιμένει. Και τότε είναι που πολλές φορές η γλώσσα του σώματος του συνομιλητή τους δείχνει πολλά πριν καν εκείνος προλάβει να αρθρώσει απάντηση. Το κακό είναι ότι συνήθως τέτοιοι αφοπλιστικά αυθόρμητοι τύποι δεν έχουν την κατάλληλη αναλυτική παρατηρητικότητα για να πιάσουν τα πιο λεπτά σημάδια. Μ' εσένα είναι μάλλον το αντίστροφο. Μου φαίνεσαι για παρατηρητικός και αναλυτικός νους με αυτοέλεγχο, μα το τίμημα είναι συνήθως η αδυναμία να "πυροβολήσεις" εγκαίρως προς όφελός σου. Είναι εντάξει, δεν σε κρίνω, να ξέρεις! Επειδή είναι γραπτός ο λόγος, μπορεί να φαίνεται σα να σου βρίσκω ελαττώματα, μα κάθε άλλο. Απλώς κάθε συμπεριφορικός τύπος έχει τα συν και τα μείον του, αυτό θέλω να πω. Αν δεν σου βγαίνει εκείνο το "μπαμ-μπαμ και σ' έπιασα στα πράσα," τότε η μόνη σου λύση είναι η παρατήρηση και η κρίση στην πορεία. Μπορεί να είναι λίγο πιο δαπανηρό από χρονική άποψη, μα αν και ο άλλος όντως έχει σοβαρότερες προθέσεις και νιώθει κάτι για σένα, οπωσδήποτε θα βρει τρόπο να σου το δείξει. Αν τουναντίον καταφύγει σε mixed signals και σκωτσέζικα ντουζ, ξέρεις εσύ τι γίνεται.
Κοίτα, θα έπαιζε ρόλο και στο πώς κάνεις την ερώτηση. Συνήθως, όσο πιο αυθόρμητα, τόσο καλύτερα, γιατί έτσι πιάνεις και τον άλλον απροετοίμαστο. Π.χ. στα ημι-σοβαρά αν τον ρωτούσες εκείνη τη στιγμή "μα πώς το έπαθες και θες να βγούμε" ή στα αστεία "αχ μωρέ, βαρέθηκες τη φάτσα μου στα σεντόνια σου και θες να δεις λίγη χαρά στο ποτήρι σου, ε;" Ε, ακόμα και να μην απαντούσε αμέσως, κάτι καταλαβαίνεις εκεί από ένα αμήχανο γελάκι ή από τη σιωπή εις απάντησή του και αντ' αυτού σφίξιμο στην αγκαλιά του... Εξαρτάται πολύ κι από την ιδιοσυγκρασία σου. Αν είσαι άνθρωπος πιο διασκεπτικός, που πρώτα τα κρατάει όλα μέσα της και τα αναλύει, τότε χάνοντας μια τέτοια ευκαιρία, μετά όντως γίνεται δύσκολο να το συζητήσεις. Στην περίπτωσή σου, θ' ακουγόταν σα ν' ανοίγεις μια υπεραναλυτική κουβέντα για κάτι τόσο απλό όπως το να σε προσκαλέσει ο άλλος για ποτό, καταλαβαίνω. Εκεί και ο άλλος κουμπώνεται και δεν ξέρεις αν θα σου δώσει ειλικρινείς απαντήσεις, έχεις δίκιο. Συνήθως οι πιο αυθόρμητοι και ετοιμόλογοι σ' αυτό βγαίνουν κερδισμένοι, γιατί αφοπλίζουν τον άλλον με την αμεσότητα, του έρχεται από εκεί που δεν το περιμένει. Και τότε είναι που πολλές φορές η γλώσσα του σώματος του συνομιλητή τους δείχνει πολλά πριν καν εκείνος προλάβει να αρθρώσει απάντηση. Το κακό είναι ότι συνήθως τέτοιοι αφοπλιστικά αυθόρμητοι τύποι δεν έχουν την κατάλληλη αναλυτική παρατηρητικότητα για να πιάσουν τα πιο λεπτά σημάδια. Μ' εσένα είναι μάλλον το αντίστροφο. Μου φαίνεσαι για παρατηρητικός και αναλυτικός νους με αυτοέλεγχο, μα το τίμημα είναι συνήθως η αδυναμία να "πυροβολήσεις" εγκαίρως προς όφελός σου. Είναι εντάξει, δεν σε κρίνω, να ξέρεις! Επειδή είναι γραπτός ο λόγος, μπορεί να φαίνεται σα να σου βρίσκω ελαττώματα, μα κάθε άλλο. Απλώς κάθε συμπεριφορικός τύπος έχει τα συν και τα μείον του, αυτό θέλω να πω. Αν δεν σου βγαίνει εκείνο το "μπαμ-μπαμ και σ' έπιασα στα πράσα," τότε η μόνη σου λύση είναι η παρατήρηση και η κρίση στην πορεία. Μπορεί να είναι λίγο πιο δαπανηρό από χρονική άποψη, μα αν και ο άλλος όντως έχει σοβαρότερες προθέσεις και νιώθει κάτι για σένα, οπωσδήποτε θα βρει τρόπο να σου το δείξει. Αν τουναντίον καταφύγει σε mixed signals και σκωτσέζικα ντουζ, ξέρεις εσύ τι γίνεται.