Ω ναι, πίστεψέ με, σπάσιμο σου κάνει. Τον ξεβόλεψες απ' τη θαλπωρή του έγγαμου βίου και θυμήθηκε ότι είναι 23 ξανά για να γκομενίσει. Καλώς όρισες στο 75%. Αυτό πάνω-κάτω είναι το ποσοστό των διαζυγίων που εκκινούν από πρωτοβουλία των γυναικών. Εκπληκτικό, έτσι; Κι όμως. Επειδή κατά κανόνα αν η γυναίκα ζητάει κάποια προσοχή, βοήθεια και περισσότερη συναισθηματική παρουσία από τον άνδρα της, είναι "η γκρινιάρα." Όταν δεν παίρνει αυτό που θα ήθελε, παρά τα επιχειρήματα του άνδρα για το γιατί ο ίδιος δεν προτίθεται να κάνει υποχωρήσεις, η λογική της το δέχεται μεν, αλλά η καρδιά της και το σώμα της μένουν με την αίσθηση της παραμέλησης. Αλλά δεν θέλει να είναι η σπαστική, η στριμμένη, η γκρινιάρα, οπότε κάνει μόκο. Πόσο κόντρα, όμως, να πάει στη διαίσθησή της; Και το πληρώνει το κόστος με την απώλεια του ερωτισμού της, της γλυκύτητας της, γιατί αρχίζει και νιώθει σα να είναι "σύντροφος" ουδέτερου γένους, όχι Γυναίκα για τον άλλον. Αλλά λες κάποια στιγμή, τι να τον κάνεις τον έγγαμο βίο, αν το ίδιο και καλύτερα θα περνούσες μόνη σου. Κι έρχεται μια ωραία μέρα που ο άλλος τρώει μια χαστούκα με τα χαρτιά του διαζυγίου και του έρχεται απ' το πουθενά, "μα γιατί δεν σου κάνει βρε αγάπη μου, τι δεν σου αρέσει στο γάμο μας..." (Στο ενδιάμεσο, ο ίδιος θέλει να κλάψει από απόγνωση, γιατί τώρα ποιος θα του πλένει τα σώβρακα και θα βρίσκει το ταίρι για κάθε ζεύγος κάλτσας;) Οπότε ναι, του ήρθε η αδέσποτη με το νέο σου για το διαζύγιο μεν, ξεβολεύτηκε, αλλά να, εσύ δεν πρόλαβες καλά-καλά να του αρθρώσεις τον τελευταίο λόγο που θες διαζύγιο και αυτός βγήκε βόλτα με την άλληνε, πω-πω στεναχώρια δες ο τύπος. Good riddance, λοιπόν, και δικηγόρο, χθες! Για να ήθελες να φύγεις, είχες πολύ καλούς λόγους.