Κατά τη γνώμη μου, ακόμα και μ' αυτή την έκπληξη, δεν έπρεπε να αμελήσουν να σου ευχηθούν οι φίλοι σου και το αγόρι σου. Δεν είχες ρε παιδί μου κι εσύ διακόπτη για να περάσεις απότομα από το "μ' έγραψαν όλοι κανονικά" στο "ουάου, τι σούπερ έκπληξη, τους αγαπώ." Την ημέρα των γενεθλίων σου περιμένεις να σε θυμηθούν μες στη μέρα οι λίγοι και καλοί (χωρίς υπενθύμιση στο Facebook), αλλά όταν δεν συνέβη αυτό, σ' έπιασε μια μελαγχολία, γιατί ένιωσες παραμελημένη, κάτι που μετά δύσκολα διορθωνόταν, παρά την καλή καρδιά όλων. Με άλλα λόγια, στην προσπάθειά τους να σου φτιάξουν τη βραδιά, σου χάλασαν την υπόλοιπη μέρα, η οποία δικαιωματικά ήταν all about you. Στη θέση τους θα το οργάνωνα καλύτερα, θα το έκανα έτσι ώστε ναι μεν θα ευχόμασταν στη φίλη μας το πρωί, αλλά αν εκείνη μας ρωτούσε μήπως θα θέλαμε να μαζευτούμε ανήμερα να το γιορτάσουμε, θα σκαρφιζόμασταν ο καθένας μια δικαιολογία (δεν είναι και δύσκολο, καλοκαίρι είναι, όλοι για μπάνια πήγαν). Και το βράδυ, έτσι όπως θα σε είχε πείσει η μαμά σου να βάλεις ένα ωραίο φορεματάκι, να βαφτείς και να καθίσετε οικογενειακώς στο μπαλκόνι για μια γενεθλιάτικη πάστα και μια αναμνηστική φωτό μαζί... ντριν το κουδούνι και ήρθαν όλοι και γίνεται το μεγάλο πάρτυ! Τουλάχιστον εσύ θα ένιωθες ήδη μες στη μέρα ότι σου είχε δοθεί η ανάλογη προσοχή, θα ένιωθες ότι η μέρα ήταν δική σου, όποτε θα είχες χτίσει μια πιο καλή διάθεση. Συγνώμη για το σεντόνι, αλλά θέλω να σου περιγράψω την οπτική σου, γιατί μου φαίνεται ότι ένιωσες άβολα που δεν χάρηκες όσο περίμεναν από σένα και τώρα δεν ξέρεις πώς να το εξηγήσεις για να μη φανείς "η ξινή." Οπότε, το πρόβλημά σου δεν ήταν η σπιτική σου εμφάνιση (μια χαρά σέξυ είμαστε και άβαφες με σορτσάκι και κότσο), αλλά ήταν η έλλειψη εορταστικής διάθεσης ανήμερα, επειδή οι φίλοι σου και ο δικός σου δεν είχαν φερθεί με τρόπο που θα περίμενες από εκείνους μια τόσο ιδιαίτερη μέρα. Και τέλος, παίζει ρόλο το κατά πόσο μπορείς να βάλεις στη θέση των άλλων τον εαυτό σου. Π.χ. προσωπικά, σε μια τέτοια περίπτωση εγώ θα ξεχνούσα πολύ εύκολα την υπόλοιπη μέρα και θα χοροπηδούσα απ' τη χαρά μου στο τραπέζι που μου το οργάνωσαν έτσι, γιατί αυτόματα η ενσυναίσθησή μου θα μ' έκανε να νιώθω πόσο προσχεδιασμό και χρόνο, πόση τρέλα και αγάπη για μένα είχαν βάλει για να μου κάνουν την έκπληξη. Θα φώναζα κιόλας "σατανάαααδες, ήθελα να σας σφάξω μες στη μέρα, αλλά τώρα σας αγαπώ ρεεε" αν ήταν να ξεθυμάνω κιόλας. Είμαι άτομο που πιάνω εύκολα το vibe και προσαρμόζομαι γρήγορα χωρίς προσπάθεια. Δεν είναι όλοι έτσι, όμως, και δεν είναι κακό. Για κάποιους σαν εσένα δεν λειτουργεί ο "mood OFF/ON" διακόπτης. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία σου πρωτίστως, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Βρες τα λόγια να μιλήσεις στο αγόρι σου, για να ξέρει. Αν ισχύει αυτό που περιγράφω εδώ, εξήγησέ του το έτσι. Για να καταλάβει ότι η έκπληξη ήταν σούπερ για σένα, απλώς σου πήρε όλη τη βραδιά για να "ξεπαγώσεις" μετά από μια ολόκληρη μέρα που είχες υποθέσει τα χειρότερα. Πρέπει να κατανοούμε τη διαφορετικότητα της ψυχοσύνθεσης, κάτι που στα 22 μας δεν πιάνουμε οι περισσότεροι.
Κατά τη γνώμη μου, ακόμα και μ' αυτή την έκπληξη, δεν έπρεπε να αμελήσουν να σου ευχηθούν οι φίλοι σου και το αγόρι σου. Δεν είχες ρε παιδί μου κι εσύ διακόπτη για να περάσεις απότομα από το "μ' έγραψαν όλοι κανονικά" στο "ουάου, τι σούπερ έκπληξη, τους αγαπώ." Την ημέρα των γενεθλίων σου περιμένεις να σε θυμηθούν μες στη μέρα οι λίγοι και καλοί (χωρίς υπενθύμιση στο Facebook), αλλά όταν δεν συνέβη αυτό, σ' έπιασε μια μελαγχολία, γιατί ένιωσες παραμελημένη, κάτι που μετά δύσκολα διορθωνόταν, παρά την καλή καρδιά όλων. Με άλλα λόγια, στην προσπάθειά τους να σου φτιάξουν τη βραδιά, σου χάλασαν την υπόλοιπη μέρα, η οποία δικαιωματικά ήταν all about you. Στη θέση τους θα το οργάνωνα καλύτερα, θα το έκανα έτσι ώστε ναι μεν θα ευχόμασταν στη φίλη μας το πρωί, αλλά αν εκείνη μας ρωτούσε μήπως θα θέλαμε να μαζευτούμε ανήμερα να το γιορτάσουμε, θα σκαρφιζόμασταν ο καθένας μια δικαιολογία (δεν είναι και δύσκολο, καλοκαίρι είναι, όλοι για μπάνια πήγαν). Και το βράδυ, έτσι όπως θα σε είχε πείσει η μαμά σου να βάλεις ένα ωραίο φορεματάκι, να βαφτείς και να καθίσετε οικογενειακώς στο μπαλκόνι για μια γενεθλιάτικη πάστα και μια αναμνηστική φωτό μαζί... ντριν το κουδούνι και ήρθαν όλοι και γίνεται το μεγάλο πάρτυ! Τουλάχιστον εσύ θα ένιωθες ήδη μες στη μέρα ότι σου είχε δοθεί η ανάλογη προσοχή, θα ένιωθες ότι η μέρα ήταν δική σου, όποτε θα είχες χτίσει μια πιο καλή διάθεση. Συγνώμη για το σεντόνι, αλλά θέλω να σου περιγράψω την οπτική σου, γιατί μου φαίνεται ότι ένιωσες άβολα που δεν χάρηκες όσο περίμεναν από σένα και τώρα δεν ξέρεις πώς να το εξηγήσεις για να μη φανείς "η ξινή." Οπότε, το πρόβλημά σου δεν ήταν η σπιτική σου εμφάνιση (μια χαρά σέξυ είμαστε και άβαφες με σορτσάκι και κότσο), αλλά ήταν η έλλειψη εορταστικής διάθεσης ανήμερα, επειδή οι φίλοι σου και ο δικός σου δεν είχαν φερθεί με τρόπο που θα περίμενες από εκείνους μια τόσο ιδιαίτερη μέρα. Και τέλος, παίζει ρόλο το κατά πόσο μπορείς να βάλεις στη θέση των άλλων τον εαυτό σου. Π.χ. προσωπικά, σε μια τέτοια περίπτωση εγώ θα ξεχνούσα πολύ εύκολα την υπόλοιπη μέρα και θα χοροπηδούσα απ' τη χαρά μου στο τραπέζι που μου το οργάνωσαν έτσι, γιατί αυτόματα η ενσυναίσθησή μου θα μ' έκανε να νιώθω πόσο προσχεδιασμό και χρόνο, πόση τρέλα και αγάπη για μένα είχαν βάλει για να μου κάνουν την έκπληξη. Θα φώναζα κιόλας "σατανάαααδες, ήθελα να σας σφάξω μες στη μέρα, αλλά τώρα σας αγαπώ ρεεε" αν ήταν να ξεθυμάνω κιόλας. Είμαι άτομο που πιάνω εύκολα το vibe και προσαρμόζομαι γρήγορα χωρίς προσπάθεια. Δεν είναι όλοι έτσι, όμως, και δεν είναι κακό. Για κάποιους σαν εσένα δεν λειτουργεί ο "mood OFF/ON" διακόπτης. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία σου πρωτίστως, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Βρες τα λόγια να μιλήσεις στο αγόρι σου, για να ξέρει. Αν ισχύει αυτό που περιγράφω εδώ, εξήγησέ του το έτσι. Για να καταλάβει ότι η έκπληξη ήταν σούπερ για σένα, απλώς σου πήρε όλη τη βραδιά για να "ξεπαγώσεις" μετά από μια ολόκληρη μέρα που είχες υποθέσει τα χειρότερα. Πρέπει να κατανοούμε τη διαφορετικότητα της ψυχοσύνθεσης, κάτι που στα 22 μας δεν πιάνουμε οι περισσότεροι.