Οι άνθρωποι που συνήθως ανήκουν στην ευαίσθητη παιδική και εφηβική ηλικία είναι και αυτοί που μας προστάτευαν. Δηλαδή γονείς ,παππούδες κτλ. Σίγουρα και φίλοι που χαθήκαμε όμως μπορούμε να τους θυμόμαστε με μια νοσταλγία και χαρά για τα καλά που ζήσαμε μαζί τους. Αναπληρώνονται βρισκοντας άλλους. Όσοι από την οικογένειά μας χάθηκαν δεν αναπληρωνονται με τίποτα όμως. Όχι μόνο για την προστασία τους αλλά και για την αγάπη τους. Γιατί όσο μεγαλώνουμε καταλαβαίνουμε ότι είναι οι μόνοι σε αυτή τη ζωή που μας αγαπούσαν αληθινά. Και ώρες ώρες δεν παλεύεται η σκέψη ότι δε θα τους ξαναδούμε σε αυτή τη ζωή.