Γεια σου! Θα σου φανεί τετριμμένο, αλλά πραγματικά σε καταλαβαίνω. Έχω βιώσει κι εγώ από πολύ μικρή ηλικία λεκτική βία από συνομηλίκους μου, κυρίως αγόρια, και από ένα σημείο και μετά έπαψα να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Φοβάμαι ακόμα και τώρα κάποιες φορές πως θα θέλουν να μου συμπεριφερθούν άσχημα και να με χλευάσουν και γι' αυτό λέω καλύτερα μόνος, γιατί δε θέλω να πληγωθώ ξανά, δεν αντέχω άλλο αυτόν τον πόνο. Πολλοί είναι αυτοί που θα πουν ότι ένας ψυχολόγος με κατάλληλες συνεδρίες και θεραπείες θα βοηθήσει. Δεν αμφισβητώ την επιστήμη σε καμία περίπτωση και σίγουρα δίνει λύσεις, αλλά όταν το "τραύμα" είναι βαθύ πάντα θα αφήνει πίσω του κάποια σημάδια: δηλαδή πιστεύω πως πάντα θα είμαι πολύ πιο επιφυλακτικός σε σχέση με άλλους στο θέμα της φιλίας και γενικότερα των διαπροσωπικών σχέσεων. Αυτή είναι η άποψή μου επί του θέματος. Είναι άδικο, αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να πω... Εύχομαι να είσαι καλά και να περνάς όσο πιο όμορφα γίνεται!