Συμφωνώ απόλυτα! Πολλές φορές όταν βρίσκει κάποιος κάποιον άνθρωπο προσιτό, με τον οποίον όλα είναι απλά και κατανοητά, αντί να ζει τη στιγμή μαζί του, το βλέπει σαν "σκαλί" για κάτι "ακόμα καλύτερο." Κι επίσης, όταν λέμε "το άλλο μισό," η ερώτηση είναι "για πόσο χρόνο." Επειδή ούτε εμείς ούτε ο σύντροφός μας δεν είμαστε στατικοί. Αν στα 19 μας περνούσαμε emo φάση κι ερωτευτήκαμε τον 24χρονο μελαγχολικό γκοθά που έκραζε την κοινωνία επειδή την είδε καταρραμένος ποιητής, όσο έμενε με τους γονείς του και δεν μπορούσε να στεριώσει δουλειά για παραπάνω από ένα φεγγάρι, ε τότε εμείς νομίζαμε ότι βρήκαμε το άλλο μας μισό, αυτό ήταν, αλλά στα 24 μας ένας τέτοιος θα μας φαινόταν γελοίος (εκτός αν σήμερα ο πρώην γκοθάς ωρίμασε, έκανε κάτι με τη ζωή του και απέκτησε σαφή πλάνα). Όπως και κάποιος σαν το Leonardo DiCaprio ξέρω 'γω, που δεν θα εκπλαγώ αν κάποια στιγμή χωρίσει με τη νεαρή μοντέλα του και αποφασίσει να παντρευτεί μία high class καλλιεργημένη κυρία στα 35 της τύπου Amal Clooney. Οπότε, η έννοια του άλλου μισού αλλάζει κατά καιρούς, γιατί εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι. Πόσα ζευγάρια ξεκίνησαν μαζί στα είκοσι κάτι και τελικά είτε ο ένας έμεινε πίσω, παγιδευμένος σε μια μόνιμη ανεύθυνη μετεφηβική φάση, είτε εξελίχθηκαν και οι δύο μεν, αλλά προς διαφορετικές κατευθύνσεις; Λίγοι είναι που δοκιμάστηκαν σε βάθος χρόνου και καταστάσεων, οπότε και κατά κάποιον τρόπο "μεγάλωσαν μαζί" και αυτό επέφερε ακόμα περισσότερη αγάπη μεταξύ τους. Οπότε ναι, το "άλλο μισό" δεν είναι απλώς κάτι που ταιριάζει μόνιμα, όσο ο καθένας παθητικά μένει ικανοποιημένος από την πρώτη φάση του ταιριάσματος, γιατί δεν είστε δύο άψυχα κομμάτια παζλ. Σε βάθος χρόνου και στην αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων και καταστάσεων θα φανεί. Με τα χρόνια, βέβαια, γίνεται πιο δύσκολο, φαντάζομαι, γιατί ο καθένας αποκτά το λεγόμενο emotional baggage και κάνει όλο και λιγότερες υποχωρήσεις. Κατά συνέπεια, αρχίζει και εκλείπει αυτή η πλαστικότητα στη συμπεριφορά, γιατί ο καθένας φοβάται ότι η προσαρμοστικότητα από μεριάς του θα εκληφθεί σαν πράσινο φως για την καταπάτηση ορίων από τον άλλον. Οπότε και αντί να ξεκινήσουν απ' την αρχή δύο ώριμοι ενήλικες και να ψάξουν τι είναι σημαντικό και τι δευτερεύον, συχνά χτυπιούνται σαν τα κριάρια μεταξύ τους για το παραμικρό.
Συμφωνώ απόλυτα! Πολλές φορές όταν βρίσκει κάποιος κάποιον άνθρωπο προσιτό, με τον οποίον όλα είναι απλά και κατανοητά, αντί να ζει τη στιγμή μαζί του, το βλέπει σαν "σκαλί" για κάτι "ακόμα καλύτερο." Κι επίσης, όταν λέμε "το άλλο μισό," η ερώτηση είναι "για πόσο χρόνο." Επειδή ούτε εμείς ούτε ο σύντροφός μας δεν είμαστε στατικοί. Αν στα 19 μας περνούσαμε emo φάση κι ερωτευτήκαμε τον 24χρονο μελαγχολικό γκοθά που έκραζε την κοινωνία επειδή την είδε καταρραμένος ποιητής, όσο έμενε με τους γονείς του και δεν μπορούσε να στεριώσει δουλειά για παραπάνω από ένα φεγγάρι, ε τότε εμείς νομίζαμε ότι βρήκαμε το άλλο μας μισό, αυτό ήταν, αλλά στα 24 μας ένας τέτοιος θα μας φαινόταν γελοίος (εκτός αν σήμερα ο πρώην γκοθάς ωρίμασε, έκανε κάτι με τη ζωή του και απέκτησε σαφή πλάνα). Όπως και κάποιος σαν το Leonardo DiCaprio ξέρω 'γω, που δεν θα εκπλαγώ αν κάποια στιγμή χωρίσει με τη νεαρή μοντέλα του και αποφασίσει να παντρευτεί μία high class καλλιεργημένη κυρία στα 35 της τύπου Amal Clooney. Οπότε, η έννοια του άλλου μισού αλλάζει κατά καιρούς, γιατί εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι. Πόσα ζευγάρια ξεκίνησαν μαζί στα είκοσι κάτι και τελικά είτε ο ένας έμεινε πίσω, παγιδευμένος σε μια μόνιμη ανεύθυνη μετεφηβική φάση, είτε εξελίχθηκαν και οι δύο μεν, αλλά προς διαφορετικές κατευθύνσεις; Λίγοι είναι που δοκιμάστηκαν σε βάθος χρόνου και καταστάσεων, οπότε και κατά κάποιον τρόπο "μεγάλωσαν μαζί" και αυτό επέφερε ακόμα περισσότερη αγάπη μεταξύ τους. Οπότε ναι, το "άλλο μισό" δεν είναι απλώς κάτι που ταιριάζει μόνιμα, όσο ο καθένας παθητικά μένει ικανοποιημένος από την πρώτη φάση του ταιριάσματος, γιατί δεν είστε δύο άψυχα κομμάτια παζλ. Σε βάθος χρόνου και στην αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων και καταστάσεων θα φανεί. Με τα χρόνια, βέβαια, γίνεται πιο δύσκολο, φαντάζομαι, γιατί ο καθένας αποκτά το λεγόμενο emotional baggage και κάνει όλο και λιγότερες υποχωρήσεις. Κατά συνέπεια, αρχίζει και εκλείπει αυτή η πλαστικότητα στη συμπεριφορά, γιατί ο καθένας φοβάται ότι η προσαρμοστικότητα από μεριάς του θα εκληφθεί σαν πράσινο φως για την καταπάτηση ορίων από τον άλλον. Οπότε και αντί να ξεκινήσουν απ' την αρχή δύο ώριμοι ενήλικες και να ψάξουν τι είναι σημαντικό και τι δευτερεύον, συχνά χτυπιούνται σαν τα κριάρια μεταξύ τους για το παραμικρό.