Παλιά χρησιμοποιούσα συστηματικά τα social. Όταν λέω συστηματικά εννοώ μία "φυσιολογική" χρήση των 5-6 ωρών την ημέρα, όχι συνεχόμενα, π.χ 2 ώρες πρωϊ, 2 μεσημέρι-απόγευμα και 1-2 βράδυ. Ήταν μία εποχή που λόγω της παρέας μου που χάθηκε δεν είχα φίλους και μιλούσα για να μη νιώθω μόνος.Τότε το έβλεπα ως μία εναλλακτική λύση, κάτι προσωρινό, το οποίο θα έκοβα μαχαίρι (όπως ο εξαρτημένος το τσιγάρο, έτσι το έβλεπα) τη στιγμή που θα γνώριζα κάποια παρέα για να βγαίνω από κοντά. Αυτό άργησε μεν αλλά ήρθε, 1 χρόνο αργότερα, όταν σπούδαζα και έπιασα τη παρέα με μία κοπέλα και αυτή με γνώρισε στη δικιά της παρέα και ξέρετε πως πάει, είναι να μη γίνει η αρχή, γνωρίζεις τον έναν που σε γνωρίζει με τον άλλον, παρέα εντός παρέας, κτλπ, αποκτάς σε σύντομο διάστημα αρκετούς πιθανούς φίλους. Όμως, στην αρχή-αρχή της γνωριμίας μου μαζί της, αντιμετώπισα απίστευτη (και πιστέψτε με, η λέξη "απίστευτη" είναι πολύ μικρή για να δώσει έμφαση στα λεγόμενά μου) δυσκολία στην επικοινωνία. Όταν συνηθίζεις να μιλάς διαδικτυακά, χάνεται λίγο λίγο (ή μάλλον εξασθενεί) η ικανότητά σου να μιλάς κανονικά. Αυτό έχει αποδειχτεί επιστημονικά σε αρκετά παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι είτε χάθηκαν ενώ ήταν σε κάποια εκδρομή και τους βρήκαν μετά από χρόνια, είτε σε ναυαγούς, οι οποίοι μη έχοντας κάποιον να μιλήσουν, σιγά σιγά εκφυλίστηκε η ικανότητά τους για απλή συζήτηση. Φυσικά και δεν είναι το ίδιο αλλά κάποιος ο οποίοε γράφει αντί να μιλάει, δεν διεγείρει εκείνη την περιοχή του εγκεφάλου η οποία είναι υπεύθυνη για την ομιλία με αποτέλεσμα αυτή να παραμένει αδρανής και να δυσκολεύεσαι μετά να συζητήσεις χρησιμοποιόντας ακριβολογία ή/και να αναλύεις κάποιο θέμα χωρίς να χάνεσαι μέσα στις λέξεις. Χαρακτηριστικό είναι εξάλλου πως τα περισσότερα παιδιά ηλικιών μεταξύ 13-17 χρησιμοποιούν πολύ λίγες λέξεις και πολύ γενικές, δυσκολεύονται να εξηγήσουν κάτι στον συνομιλητή τους επειδή όταν γράφεις είναι εύκολο να περιγράψεις κάτι όταν έχεις όλο το χρόνο να το σκεφτείς και βλέπεις τη συζήτηση οπότε μπορείς εύκολα να βρεις την σύνδεση, τον κορμό του ειρμού σου. Όταν μιλάς όμως είναι τελείως διαφορετική η λειτουργία που απαιτείται για να τα συνδυάσεις όλα αυτά και σε πραγματικό χρόνο. Όλα θέλουν να γίνονται με μέτρο αλλιώς κάπου υστερούμε μετά, ούτε να μη δεν τα χρησιμοποιούμε καθόλου (για ενημέρωση είναι πολύ χρήσιμα όπως έγραψαν παραπάνω, σκέψου την αμεσότητα του να βλέπεις κάτι από ένα live βίντεο ή μία ενημέρωση κάποιας οργάνωσης π.χ σε σχέση με το χρόνο που θέλουν τα κανάλια για να δείξουν την ίδια είδηση με όλη την λογοκρισία και την έλλειψη στοιχείων. Κλασικό παράδειγμα αυτό που κάνουν π.χ που στις "επίσημες" ειδήσεις θολώνουν το πρόσωπο κάποιου ενώ είναι επίσημα ένοχος για κάτι ή που δεν λένε τα ονόματα όσων εμπλέκονται σε σκάνδαλα. Είναι σαν να σου λένε μία είδηση αλλά όχι ολόκληρη άρα αυτοαναιρείται το concept της ίδιας της "είδησης" , συν του οτί τα δείχνουν πολύ πολύ αργότερα, βλέπεις στις ειδήσεις των 8 κάτι που έγινε 3-4 ώρες νωρίτερα, μπαγιάτικα όλα. Υπάρχει βέβαια και το φαινόμενο των fake news/παραπληροφόρησης μέσω των social αλλά αυτό είναι κάτι που εμπειρικά καταλαβαίνεις, π.χ άμα δεν διασταυρώνεις κάτι με άλλη πηγή και το στυλ της "είδησης" είναι "Διαδωσέ το τώρα σε όλους σου τους φίλους!!!" τότε ναι, κάνει μπαμ. Άμα όμως βγάλεις τις ειδήσεις και την ενημέρωση, άντε πες και τις όμορφες ομάδες είτε εθελοντικού είτε κοινωνικού είτε φιλοζωΐκού χαρακτήρα που χάρις στα social μπορείς πολύ πιο εύκολα να μάθεις νέα τους, ειδικά αν δεν είσαι κοντά σε κάποιον σύλλογο που σε ενδιαφέρουν οι δράσεις του (από σκάκι και ορειβασία μέχρι δημοτικούς χορούς και "ανταλλάσω-πουλάω μεταχειρισμένα αντικείμενα" και τόσα άλλα) δεν χρειάζονται ουσιαστικά τα social για τις γνωριμίες οποιουδήποτε τύπου. Ναι, είναι εύκολο να γνωρίσεις άτομα. Τα οποία μετά συνήθως απομυθοποιείς επειδή όλοι/όλες εξιδανικεύουν την διαδικτυακή τους εικόνα οπότε όταν μετά δεις τον αληθινό άνθρωπο και όχι αυτό που ήθελε αυτός/η να δεις, ξενερώνεις. Γενικά, ο όρος social είναι λάθος. Δεν είναι μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Απλά σου επιτρέπουν να χρησιμοποιείς το διαδίκτυο για να μιλήσεις με κάποιον/α. Σκέψου μόνο πόσα άτομα έκαναν φιλίες εξ αποστάσεως -ή και σχέσεις- με άτομα που γνώρισαν διαδικτυακά και ποτέ δε συναντήθηκαν. Δηλαδή πως ακριβώς "κοινωνικοποιείσαι" με τον κυριολεκτικό όρο, άμα δεν γνωριστείς καν από κοντά; Ξέρω πολλές περιπτώσεις catfishing οι οποίες σε κάνουν να αναθεωρείς ό,τι έχεις δεδομένο. Να κλείσω με ένα προσωπικό μου συμπέρασμα: τα social είναι μία κλειδαρότρυπα μέσα από την οποία παίρνεις μία ματιά της προσωπικής ζωής άλλων ανθρώπων, δε μαθαίνεις τίποτα απολύτως το οποίο δε θα εγκρίνουν οι ίδιοι, θα βλέπεις μόνο όλα όσα θέλουν οι ίδιοι να προβάλλουν, όλα όσα θεωρούν οι ίδιοι σημαντικά με τα δικά τους κριτήρια. Δε μπορείς επομένως ούτε να "γνωρίσεις" πραγματικά κάποιον, ούτε να τον ψυχολογήσεις, ούτε να ταυτιστείς. Είναι ένας άλλος μικρόκοσμος που μόνο αν τον ζήσεις αυτόν τον άνθρωπο από κοντά θα καταλάβεις την κάθε αναφορά όλων όσων ανεβάζει σε σύγκριση με την ζωή του, αλλιώς είναι κάτι ξένο και ακατανόητο από μόνο του.
Παλιά χρησιμοποιούσα συστηματικά τα social. Όταν λέω συστηματικά εννοώ μία "φυσιολογική" χρήση των 5-6 ωρών την ημέρα, όχι συνεχόμενα, π.χ 2 ώρες πρωϊ, 2 μεσημέρι-απόγευμα και 1-2 βράδυ. Ήταν μία εποχή που λόγω της παρέας μου που χάθηκε δεν είχα φίλους και μιλούσα για να μη νιώθω μόνος.Τότε το έβλεπα ως μία εναλλακτική λύση, κάτι προσωρινό, το οποίο θα έκοβα μαχαίρι (όπως ο εξαρτημένος το τσιγάρο, έτσι το έβλεπα) τη στιγμή που θα γνώριζα κάποια παρέα για να βγαίνω από κοντά. Αυτό άργησε μεν αλλά ήρθε, 1 χρόνο αργότερα, όταν σπούδαζα και έπιασα τη παρέα με μία κοπέλα και αυτή με γνώρισε στη δικιά της παρέα και ξέρετε πως πάει, είναι να μη γίνει η αρχή, γνωρίζεις τον έναν που σε γνωρίζει με τον άλλον, παρέα εντός παρέας, κτλπ, αποκτάς σε σύντομο διάστημα αρκετούς πιθανούς φίλους. Όμως, στην αρχή-αρχή της γνωριμίας μου μαζί της, αντιμετώπισα απίστευτη (και πιστέψτε με, η λέξη "απίστευτη" είναι πολύ μικρή για να δώσει έμφαση στα λεγόμενά μου) δυσκολία στην επικοινωνία. Όταν συνηθίζεις να μιλάς διαδικτυακά, χάνεται λίγο λίγο (ή μάλλον εξασθενεί) η ικανότητά σου να μιλάς κανονικά. Αυτό έχει αποδειχτεί επιστημονικά σε αρκετά παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι είτε χάθηκαν ενώ ήταν σε κάποια εκδρομή και τους βρήκαν μετά από χρόνια, είτε σε ναυαγούς, οι οποίοι μη έχοντας κάποιον να μιλήσουν, σιγά σιγά εκφυλίστηκε η ικανότητά τους για απλή συζήτηση. Φυσικά και δεν είναι το ίδιο αλλά κάποιος ο οποίοε γράφει αντί να μιλάει, δεν διεγείρει εκείνη την περιοχή του εγκεφάλου η οποία είναι υπεύθυνη για την ομιλία με αποτέλεσμα αυτή να παραμένει αδρανής και να δυσκολεύεσαι μετά να συζητήσεις χρησιμοποιόντας ακριβολογία ή/και να αναλύεις κάποιο θέμα χωρίς να χάνεσαι μέσα στις λέξεις. Χαρακτηριστικό είναι εξάλλου πως τα περισσότερα παιδιά ηλικιών μεταξύ 13-17 χρησιμοποιούν πολύ λίγες λέξεις και πολύ γενικές, δυσκολεύονται να εξηγήσουν κάτι στον συνομιλητή τους επειδή όταν γράφεις είναι εύκολο να περιγράψεις κάτι όταν έχεις όλο το χρόνο να το σκεφτείς και βλέπεις τη συζήτηση οπότε μπορείς εύκολα να βρεις την σύνδεση, τον κορμό του ειρμού σου. Όταν μιλάς όμως είναι τελείως διαφορετική η λειτουργία που απαιτείται για να τα συνδυάσεις όλα αυτά και σε πραγματικό χρόνο. Όλα θέλουν να γίνονται με μέτρο αλλιώς κάπου υστερούμε μετά, ούτε να μη δεν τα χρησιμοποιούμε καθόλου (για ενημέρωση είναι πολύ χρήσιμα όπως έγραψαν παραπάνω, σκέψου την αμεσότητα του να βλέπεις κάτι από ένα live βίντεο ή μία ενημέρωση κάποιας οργάνωσης π.χ σε σχέση με το χρόνο που θέλουν τα κανάλια για να δείξουν την ίδια είδηση με όλη την λογοκρισία και την έλλειψη στοιχείων. Κλασικό παράδειγμα αυτό που κάνουν π.χ που στις "επίσημες" ειδήσεις θολώνουν το πρόσωπο κάποιου ενώ είναι επίσημα ένοχος για κάτι ή που δεν λένε τα ονόματα όσων εμπλέκονται σε σκάνδαλα. Είναι σαν να σου λένε μία είδηση αλλά όχι ολόκληρη άρα αυτοαναιρείται το concept της ίδιας της "είδησης" , συν του οτί τα δείχνουν πολύ πολύ αργότερα, βλέπεις στις ειδήσεις των 8 κάτι που έγινε 3-4 ώρες νωρίτερα, μπαγιάτικα όλα. Υπάρχει βέβαια και το φαινόμενο των fake news/παραπληροφόρησης μέσω των social αλλά αυτό είναι κάτι που εμπειρικά καταλαβαίνεις, π.χ άμα δεν διασταυρώνεις κάτι με άλλη πηγή και το στυλ της "είδησης" είναι "Διαδωσέ το τώρα σε όλους σου τους φίλους!!!" τότε ναι, κάνει μπαμ. Άμα όμως βγάλεις τις ειδήσεις και την ενημέρωση, άντε πες και τις όμορφες ομάδες είτε εθελοντικού είτε κοινωνικού είτε φιλοζωΐκού χαρακτήρα που χάρις στα social μπορείς πολύ πιο εύκολα να μάθεις νέα τους, ειδικά αν δεν είσαι κοντά σε κάποιον σύλλογο που σε ενδιαφέρουν οι δράσεις του (από σκάκι και ορειβασία μέχρι δημοτικούς χορούς και "ανταλλάσω-πουλάω μεταχειρισμένα αντικείμενα" και τόσα άλλα) δεν χρειάζονται ουσιαστικά τα social για τις γνωριμίες οποιουδήποτε τύπου. Ναι, είναι εύκολο να γνωρίσεις άτομα. Τα οποία μετά συνήθως απομυθοποιείς επειδή όλοι/όλες εξιδανικεύουν την διαδικτυακή τους εικόνα οπότε όταν μετά δεις τον αληθινό άνθρωπο και όχι αυτό που ήθελε αυτός/η να δεις, ξενερώνεις. Γενικά, ο όρος social είναι λάθος. Δεν είναι μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Απλά σου επιτρέπουν να χρησιμοποιείς το διαδίκτυο για να μιλήσεις με κάποιον/α. Σκέψου μόνο πόσα άτομα έκαναν φιλίες εξ αποστάσεως -ή και σχέσεις- με άτομα που γνώρισαν διαδικτυακά και ποτέ δε συναντήθηκαν. Δηλαδή πως ακριβώς "κοινωνικοποιείσαι" με τον κυριολεκτικό όρο, άμα δεν γνωριστείς καν από κοντά; Ξέρω πολλές περιπτώσεις catfishing οι οποίες σε κάνουν να αναθεωρείς ό,τι έχεις δεδομένο. Να κλείσω με ένα προσωπικό μου συμπέρασμα: τα social είναι μία κλειδαρότρυπα μέσα από την οποία παίρνεις μία ματιά της προσωπικής ζωής άλλων ανθρώπων, δε μαθαίνεις τίποτα απολύτως το οποίο δε θα εγκρίνουν οι ίδιοι, θα βλέπεις μόνο όλα όσα θέλουν οι ίδιοι να προβάλλουν, όλα όσα θεωρούν οι ίδιοι σημαντικά με τα δικά τους κριτήρια. Δε μπορείς επομένως ούτε να "γνωρίσεις" πραγματικά κάποιον, ούτε να τον ψυχολογήσεις, ούτε να ταυτιστείς. Είναι ένας άλλος μικρόκοσμος που μόνο αν τον ζήσεις αυτόν τον άνθρωπο από κοντά θα καταλάβεις την κάθε αναφορά όλων όσων ανεβάζει σε σύγκριση με την ζωή του, αλλιώς είναι κάτι ξένο και ακατανόητο από μόνο του.