Χωρίς να ξέρω το λόγο του εξομ, θα πω οτί οταν κάποιος πάει μπροστά αυτόματα "εθίζεται" στην επιτυχία και δεν μπορεί να ζει άλλη ζωή παράλληλα. Π.χ έχω ένα φίλο που είναι αθλητής σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Κάθε μέρα 8-9 ώρες προπόνηση, φυσικοθεραπείες, εξετάσεις, διατροφή, κτλπ. Απόλυτγ αφοσίωση στον αθλητικό τρόππ ζωής. Όσες γνώρισε καμία δεν έμεινε μαζί του παραπάνω από μήνα, όλες ξενέρωσαν όταν κατάλαβαν πως ποτέ δεν θα μπορέσει να αφοσιωθεί σε αυτές και πάντα θα έρχονται δεύτερες μετά από το άθλημά του. Όσο περισσότερο απομακρύνεται κάποιος από τον συνηθισμένα "μέτριο" τρόπο ζωής (όπου έχεις χρόνο για όλα, έρωτες, κοινωνικότητες, γυμναστική, δουλειά, χόμπι, κτλπ, αλλά πουθενά δεν "δίνεσαι" περισσότερο, όλα σε μία ισορροπία) τόσο αριστεύει σε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Αν τα παρατήσω όλα π.χ και ασχοληθώ με το διάβασμα, σε μερικούς μήνες θα έχω διαβάσει περισσότερα βιβλία από όσα διάβασα στην έως τώρα ζωή μου, με όποια γνώση αυτό συνεπάγεται. Θα υστερέυσω όμως στη παρέα, στις κοινωνικότητες, στους φίλους, στη κοπέλα (που δεν έχω αλλά λόγου χάρη) και όλα τα υπόλοιπα. Είναι όλα ζήτημα επιλογών. Επιλέγεις εκούσια τι θεωρείς "πιο σημαντικό" και τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το κακό δεν είναι (κατά τη γνώμη μου πάντα) οτί ο εξομ έφτασε εδώ που είναι επειδή είναι 31, έχει και χρόνο και περιθώριο να διορθώσει το οτιδήποτε (δηλαδή αν είναι δυνατόν, εδώ άλλοι στα 60 αλλάζουν 180° τρόπο ζωής, δε μπορεί στα 31;; Όλα είναι ζήτημα θέλησης) , το κακό είναι οτί αποφάσισαν άλλοι για αυτόν. Επειδή αλλιώς είναι εσύ να ονειρεύεσαι καριέρα και οικονομική εξέλιξη και να κυνηγάς το δικό σου το όνειρο και αλλιώς να σου λένε οι γονείς σου τι εσύ "πρέπει" να κυνηγήσεις και να σου προβάλλουν τα δικά τους θέλω. Αυτό ήταν κάτι που άμα το έκαναν σε μένα (ευτυχώς οι δικοί μου δεν ήταν καθόλου πιεστικοί, ήταν μεν υποστηρικτικοί και με ωθούσαν για το καλύτερο, να μη τα παρατάω, κτλπ, αλλά δεν πίεζαν αν δεν ήθελα κάτι από μόνος μου) θα τους έκοβα και το καλημέρα τη στιγμή που θα απεξαρτοποιόμουν και θα έφευγα από το σπίτι. Είναι η δικιά του ζωή, τα δικά του όνειρα και επιθυμίες, όχι των γονιών του.
Χωρίς να ξέρω το λόγο του εξομ, θα πω οτί οταν κάποιος πάει μπροστά αυτόματα "εθίζεται" στην επιτυχία και δεν μπορεί να ζει άλλη ζωή παράλληλα. Π.χ έχω ένα φίλο που είναι αθλητής σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Κάθε μέρα 8-9 ώρες προπόνηση, φυσικοθεραπείες, εξετάσεις, διατροφή, κτλπ. Απόλυτγ αφοσίωση στον αθλητικό τρόππ ζωής. Όσες γνώρισε καμία δεν έμεινε μαζί του παραπάνω από μήνα, όλες ξενέρωσαν όταν κατάλαβαν πως ποτέ δεν θα μπορέσει να αφοσιωθεί σε αυτές και πάντα θα έρχονται δεύτερες μετά από το άθλημά του. Όσο περισσότερο απομακρύνεται κάποιος από τον συνηθισμένα "μέτριο" τρόπο ζωής (όπου έχεις χρόνο για όλα, έρωτες, κοινωνικότητες, γυμναστική, δουλειά, χόμπι, κτλπ, αλλά πουθενά δεν "δίνεσαι" περισσότερο, όλα σε μία ισορροπία) τόσο αριστεύει σε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Αν τα παρατήσω όλα π.χ και ασχοληθώ με το διάβασμα, σε μερικούς μήνες θα έχω διαβάσει περισσότερα βιβλία από όσα διάβασα στην έως τώρα ζωή μου, με όποια γνώση αυτό συνεπάγεται. Θα υστερέυσω όμως στη παρέα, στις κοινωνικότητες, στους φίλους, στη κοπέλα (που δεν έχω αλλά λόγου χάρη) και όλα τα υπόλοιπα. Είναι όλα ζήτημα επιλογών. Επιλέγεις εκούσια τι θεωρείς "πιο σημαντικό" και τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το κακό δεν είναι (κατά τη γνώμη μου πάντα) οτί ο εξομ έφτασε εδώ που είναι επειδή είναι 31, έχει και χρόνο και περιθώριο να διορθώσει το οτιδήποτε (δηλαδή αν είναι δυνατόν, εδώ άλλοι στα 60 αλλάζουν 180° τρόπο ζωής, δε μπορεί στα 31;; Όλα είναι ζήτημα θέλησης) , το κακό είναι οτί αποφάσισαν άλλοι για αυτόν. Επειδή αλλιώς είναι εσύ να ονειρεύεσαι καριέρα και οικονομική εξέλιξη και να κυνηγάς το δικό σου το όνειρο και αλλιώς να σου λένε οι γονείς σου τι εσύ "πρέπει" να κυνηγήσεις και να σου προβάλλουν τα δικά τους θέλω. Αυτό ήταν κάτι που άμα το έκαναν σε μένα (ευτυχώς οι δικοί μου δεν ήταν καθόλου πιεστικοί, ήταν μεν υποστηρικτικοί και με ωθούσαν για το καλύτερο, να μη τα παρατάω, κτλπ, αλλά δεν πίεζαν αν δεν ήθελα κάτι από μόνος μου) θα τους έκοβα και το καλημέρα τη στιγμή που θα απεξαρτοποιόμουν και θα έφευγα από το σπίτι. Είναι η δικιά του ζωή, τα δικά του όνειρα και επιθυμίες, όχι των γονιών του.