Θα ξεκινήσω από το τέλος. Ασχολούνται γιατί... έτσι. Εκεί βρήκαν το "κουσούρι" σου και την δική τους υπεροχή. Παίρνεις καλύτερο μισθό, μη νομίζεις ότι είσαι και τέλειος, μεσιέ,. Δεν έχεις τικάρει όλα τα κουτάκια :p (όλα στο πλαίσιο της συγκρισιομανίας)

Κατά τ'αλλα, μου έχει συμβεί σε εργασιακό περιβάλλον αντίστοιχη πίεση από συναδέλφους που πήγαιναν και στα 500μ. με αμάξι, αδιαφορώντας για τους ρύπους, τα έξοδα και τη φυσική τους κατάσταση. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Ακόμα κι όταν χρειάστηκε να πάρω ένα αυτοκίνητο, εκεί πάλι με τα πόδια πήγαινα (25' υπέροχης πρωινής διαδρομής μέσα από πάρκο) κι αν με ρωτούσαν "γιατί;", τους απαντούσα ότι το κάνω γι αυτούς, για να μη λείψουν τα θέματα συζήτησης κι αναγκαστούν να δουλέψουν :P

Όμως, στη δική μου περίπτωση οι συνάδελφοι ήταν αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας κι ήταν ορατό ένα ιδεολογικό χάσμα σε πολλούς τομείς.

Όμως δεν μπορώ να μην παρατηρήσω μετά λύπης ότι, ακόμα και στις πιο προχωρημένες μέρες μας, και σε νεότερες ηλικίες το αυτοκίνητο εξακολουθεί να θεωρείται σύμβολο καταξίωσης, ιδίως για τα αγόρια. Εξ ου και το γεγονός ότι πολλά κορίτσια που ζητούν συμβουλές εδώ ή σε άλλες σελίδες, περιγράφοντας το υποψήφιο αίσθημα, καμία φορά γράφουν "έχει τη δουλειά του, το αμάξι του...". Πώς ξεριζώνονται τα καλά φυτεμένα στερεότυπα;

Υγ: Στο κοντινό μου περιβάλλον έχω 3 περιπτώσεις εργαζομένων ανδρών 30+ που πούλησαν τα αμάξια τους και έβαλαν στη ζωή τους το περπάτημα, το ποδήλατο και τα ΜΜΜ.

Μήπως στον τελικό απολογισμό, η επιδειξιομανία σου στερεί πολλά περισσότερα από όσα σου προσφέρει;