Τον πρώτο καιρό, ναι, πάρα πολλή. Σε σημείο ν' ακούσεις ελληνικά από τυχόν τουρίστες και να θες να τρέξεις τους πιάσεις κουβέντα και να τους φιλήσεις το χέρι. Άμα είναι και από εκείνους που ζουν εδώ και χρόνια στην ξενιτιά, πάει έχεις γίνει βδέλλα και σού 'ρχεται να εγκαθιδρύσεις όχι κοινότητα, αποικία ολόκληρη με την ονομασία Hellas. Μετά αρχίζεις να κάνεις φιλίες με άλλους expats, οι οποίοι περνούν τα ίδια (ειδικά όσοι μετανάστευσαν από νοτιότερες και θερμότερες χώρες προς τα βόρεια) και λες δεν είσαι μόνος σου, άλλοι τόσοι περνάνε τα ίδια. Βρίσκετε μετά να κάνετε δραστηριότητες και να προσαρμοστείτε κάπως κι ο πόνος της ξενιτιάς θ' απαλύνει. Το πιο βασικό είναι να μη γίνει η παραμονή στο εξωτερικό "μόνιμο Erasmus," δηλαδή να μην επικρατήσει η νοοτροπία ότι "να μωρέ, βρήκα μια γωνιά να μείνω, μια δουλειά να βγάζω λεφτά, και τώρα επαναπαύομαι και τρώω όλα μου χρήματα σε βλακείες και κοιτάζω μπας και γυρίσω πίσω στη θαλπωρή των γονιών μου," όχι. Πρέπει να κοιτάξει κανείς να φτιάξει τη μοίρα του όσο γίνεται ενταγμένος στη χώρα που βρέθηκε, να μη ζει σε μια φούσκα ξέχωρα (και να παραπονιέται κιόλας ότι οι ντόπιοι δεν μιλούν όλοι τ' αγγλικά φαρσί).