Νομίζω ναι Zhara, αυτό ήταν. Αν και ειδικά το πρώτο διάστημα δεν το έβλεπα καθόλου σα να κάνω πολλά. Το έβλεπα σαν τη μόνη λύση γιατί μένω με τη μαμά μου και δεν μπορούσα να τον φέρω σπίτι μας. Μου έκανε μια φορά εντύπωση πάντως, που όταν με γνώρισε σε ένα φίλο του και στην κοπέλα του, και ήρθαν μια μέρα επίσκεψη στο σπίτι του όσο ήμουν κι εγώ εκεί, η κοπέλα του φίλου του είπε αυθόρμητα κάτι σαν <<ουφ, αγανακτήσαμε μέχρι να φτάσουμε, μα καλά, εσύ δεν κουράζεσαι κάθε Σ/Κ να έρχεσαι ως εδώ από την άλλη άκρη της πόλης κιόλας?>> Και μείνανε οι άλλοι παγωτό, ενώ εγώ είπα κάτι στο στυλ ότι δεν πειράζει, προνοώ για τη συγκοινωνία και ότι έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε άλλο τρόπο. Έφταιγα κι εγώ που έκανα οτιδήποτε να φαίνεται εύκολο από μεριάς μου, οπότε κι ο άλλος δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσει την προσπάθειά μου, γιατί έβαζα χαμηλή τιμή, να το πω έτσι. Λογικό ήταν και ο άλλος να νομίζει ότι μια χαρά βολευτήκαμε και οι δύο. Απλώς για μένα η κάθε σχέση έχει τον κύκλο της και αν δεν προχωρήσει παραπέρα, βαλτώνει και όντως καλύτερα να χωρίσουμε παρά να το κρατάω για να υπάρχει. Έχεις απόλυτο δίκιο, δεν χωρίζουμε μόνο από κακοποιητικές σχέσεις ή επειδή έχουμε συχνά τσακωμούς, αλλά πρέπει να ξέρουμε να φεύγουμε από κάτι τέτοιους βάλτους, που πιστεύω ότι είναι και οι πιο επικίνδυνες, γιατί έχουν ήρεμη επιφάνεια, με τη λογική σου λες ότι όλα είναι καλά, όμως ούτε που το καταλαβαίνεις για το πότε σου τρώνε χρόνο κι ενέργεια αφήνοντάς σε κούφιο κέλυφος μέχρι ο ένας από τους δύο να βρει πάθος αλλού. Δεν ήθελα να φτάσω τον εαυτό μου σε τέτοιο σημείο, γι' αυτό έφυγα. Στην αρχή με μισή καρδιά, αλλά κάθε Σ/Κ που περνάει και το ξοδεύω σε μένα, χαίρομαι όλο και περισσότερο.