Μα ήμουν ερωτευμένη, και μάλιστα πολύ. Δεν ήθελα να μπω σε τόσες λεπτομέρειες σε μια εξομολόγηση γιατί ήδη έγραψα ένα σωρό. Ήμουν πάρα πολύ ερωτευμένη και του έδειχνα ανοιχτά ότι τον θεωρούσα πολύ ποθητό άντρα και πολλές φορές εγώ ξεκινούσα κάτι μεταξύ μας, εκείνος ήταν πιο χλιαρός. Αρχικά νόμιζα ότι μπορεί να ήθελε χρόνο για να ανοιχτεί ή το φόρτωνα στο γεγονός ότι έχω από τη φύση μου μικρό στήθος (τι να κάνουμε. το μεγάλο στήθος είναι υνυφασμένο με τη σεξουαλικότητα) και στο ότι γενικά είναι πιο εσωστρεφής σαν άνθρωπος. Δεν είναι ότι απέφευγε ενεργά το σεξ μεταξύ μας, αλλά τύχαινε ας πούμε να ξυπνάμε μαζί και αν δεν έκανα εγώ κίνηση να τον αγκαλιάσω και να φιληθούμε, εκείνος μπορούσε να μην έκανε κάτι αντίστοιχο πάντα. Δηλαδή, ήταν πολλά τα σημάδια που όσο ήμουν ερωτευμένη πίστευα ότι θα φτιάξουν με τον καιρό, γιατί εκείνος είχε κάπου 3-4 χρόνια να κάνει σχέση, ήταν αρκετό διάστημα μόνος του. Αλλά στο τέλος παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι απλά υπέφερα και άρχισα να νιώθω λίγο ο άντρας της σχέσης, αν με καταλαβαίνεις, σα να μπήκα εγώ στη διαδικασία να τον κερδίζω, να τον προσεγγίζω σεξουαλικά, να του κάνω κοπλιμέντα. Ε σόρρυ, όσο έρωτα και να έχεις για τον άλλον, αν στο τέλος νιώθεις ο βλάκας της σχέσης, τι να το κάνεις. Και αυτό συγκεκριμένα το συζήτησα μαζί του κάποια στιγμή, δεν το κράτησα μέσα μου. Και μου απάντησε ότι μάλλον έφταιγα εγώ στο ότι τον φανταζόμουν αλλιώς από ότι είναι στην πραγματικότητα και ότι γενικά από τη φύση του δεν είναι ρομαντικός ούτε έχει ανάγκη το σεξ τόσο πολύ ούτε πρόκειται να τοποθετήσει σε βάθρο οποιαδήποτε γυναίκα ξεχνώντας τον εαυτό του. Και λες ΟΚ, να τα κάνεις όλα αυτά πέρα, γιατί βλέπεις ότι ο άνθρωπος θέλει να χτίσει κοινό μέλλον για τους δυο σας και τα παιδιά σας και επιδιώκει σχέση βασισμένη στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, στο εμείς, στις κοινές αξίες, αλλά δεν είδα ούτε αυτό από μεριάς του. Για αυτό και λέω πόσο χαζή είμαι που έφαγα τόσο χρόνο μπερδεύοντας την απάθειά του με σταθερότητα χαρακτήρα. Και ο βάλτος στην επιφάνεια σταθερός δείχνει, αλλά για το πότε πνίγεσαι μόλις πατήσεις, χαμπάρι δεν παίρνεις.
Μα ήμουν ερωτευμένη, και μάλιστα πολύ. Δεν ήθελα να μπω σε τόσες λεπτομέρειες σε μια εξομολόγηση γιατί ήδη έγραψα ένα σωρό. Ήμουν πάρα πολύ ερωτευμένη και του έδειχνα ανοιχτά ότι τον θεωρούσα πολύ ποθητό άντρα και πολλές φορές εγώ ξεκινούσα κάτι μεταξύ μας, εκείνος ήταν πιο χλιαρός. Αρχικά νόμιζα ότι μπορεί να ήθελε χρόνο για να ανοιχτεί ή το φόρτωνα στο γεγονός ότι έχω από τη φύση μου μικρό στήθος (τι να κάνουμε. το μεγάλο στήθος είναι υνυφασμένο με τη σεξουαλικότητα) και στο ότι γενικά είναι πιο εσωστρεφής σαν άνθρωπος. Δεν είναι ότι απέφευγε ενεργά το σεξ μεταξύ μας, αλλά τύχαινε ας πούμε να ξυπνάμε μαζί και αν δεν έκανα εγώ κίνηση να τον αγκαλιάσω και να φιληθούμε, εκείνος μπορούσε να μην έκανε κάτι αντίστοιχο πάντα. Δηλαδή, ήταν πολλά τα σημάδια που όσο ήμουν ερωτευμένη πίστευα ότι θα φτιάξουν με τον καιρό, γιατί εκείνος είχε κάπου 3-4 χρόνια να κάνει σχέση, ήταν αρκετό διάστημα μόνος του. Αλλά στο τέλος παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι απλά υπέφερα και άρχισα να νιώθω λίγο ο άντρας της σχέσης, αν με καταλαβαίνεις, σα να μπήκα εγώ στη διαδικασία να τον κερδίζω, να τον προσεγγίζω σεξουαλικά, να του κάνω κοπλιμέντα. Ε σόρρυ, όσο έρωτα και να έχεις για τον άλλον, αν στο τέλος νιώθεις ο βλάκας της σχέσης, τι να το κάνεις. Και αυτό συγκεκριμένα το συζήτησα μαζί του κάποια στιγμή, δεν το κράτησα μέσα μου. Και μου απάντησε ότι μάλλον έφταιγα εγώ στο ότι τον φανταζόμουν αλλιώς από ότι είναι στην πραγματικότητα και ότι γενικά από τη φύση του δεν είναι ρομαντικός ούτε έχει ανάγκη το σεξ τόσο πολύ ούτε πρόκειται να τοποθετήσει σε βάθρο οποιαδήποτε γυναίκα ξεχνώντας τον εαυτό του. Και λες ΟΚ, να τα κάνεις όλα αυτά πέρα, γιατί βλέπεις ότι ο άνθρωπος θέλει να χτίσει κοινό μέλλον για τους δυο σας και τα παιδιά σας και επιδιώκει σχέση βασισμένη στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, στο εμείς, στις κοινές αξίες, αλλά δεν είδα ούτε αυτό από μεριάς του. Για αυτό και λέω πόσο χαζή είμαι που έφαγα τόσο χρόνο μπερδεύοντας την απάθειά του με σταθερότητα χαρακτήρα. Και ο βάλτος στην επιφάνεια σταθερός δείχνει, αλλά για το πότε πνίγεσαι μόλις πατήσεις, χαμπάρι δεν παίρνεις.