Συμφωνώ με τη Λιτή! Καμιά φορά το να βάζουμε τον εαυτό μας να κάνει το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που τον ωθεί η πρώτη παρόρμηση, κάνει καλό. Π.χ. όλους μας μπορεί να μας πιάνει η τάση να θέλουμε να μείνουμε μέσα με μπισκοτάκια στον καναπέ, αλλά όταν νιώθουμε αυτή την παρόρμηση για πολλοστή φορά και μας πιάνει η τάση να μουχλιάσουμε, καλό είναι να εξαναγκάσουμε τον εαυτό μας να βγει εκτός σπιτιού και να κάνει κάτι. Εξομολογούμενε/-η, δεν χρειάζεται να ζοριστείς τόσο και να το ρίξεις έξω σε μπαράκι στο κέντρο νυχτιάτικα, παρά βγες έστω για έναν καφέ πριν ή μετά τη δουλειά σε καφετέρια κοντά στη συνοικία σου, ξεχνώντας το κινητό για λίγο και μόνο παρατήρησε τον κόσμο ή διάβαζε κάτι εκείνη την ώρα. Άλλη μια συμβουλή που θα σου έδινα είναι να πας έστω μια ημερήσια εκδρομή, αν δεν θες να κάνεις μακρινό ταξίδι. Είναι κρίμα να έχουν πάει μέχρι και τα ΚΑΠΗ κάπου το καλοκαίρι κι εσύ να είσαι σαν γέρων ερημίτης, και μάλιστα από επιλογή. Σταδιακά θα ξεμουχλιάσεις και θα δημιουργήσεις μια υγιή συνήθεια στον εαυτό σου να βγαίνεις έξω περιστασιακά. Δεν είναι τα δύο άκρα, ξέρεις, δηλαδή μεταξύ του να μουχλιάζεις στη σπηλιά σου αφενός και να ποζάρεις με ύφος χιλίων καρδιναλίων σε πλαζ της Μυκόνου αφετέρου, υπάρχει η μέση οδός. Ξεμουχλιάζοντας θα συνεχίσεις την αναζήτηση νέας καριέρας με νέες δυνάμεις. Πολλοί εδώ μέσα, σαν κι εσένα, είναι δυσαρεστημένοι ότι η ζωή τους κάθε μέρα φαντάζει το ίδιο έργο, αλλά ρε παιδιά, με μικρά βήματα σαν αυτά που ανέφερα μπορείτε να δημιουργήσετε το plot twist που επιζητάτε στη ζωή σας.