Από νωρίς σου εναποτέθηκε το βάρος να γίνεις ο σταρ της οικογένειας, γιατί η μητέρα σου σε ήθελε "παιδί-προσωποποίηση της επιτυχίας" ως παραπέτασμα για να κρύψει το διαλυμένο της γάμο. Σαφώς και πληγώθηκε από την παραμέληση του συζύγου της (το πρόβλημα θα είχε ξεκινήσει πολύ πριν πάρουν επίσημα διαζύγιο), κουβαλώντας την αίσθηση ότι απέτυχε στο "πρότζεκτ γάμος," οπότε έπρεπε να βάλει μπρος ένα άλλο της πρότζεκτ, το οποίο ήσουν εσύ, και γι' αυτό έκανε το παν για να πετύχει σ' αυτό. Δυστυχώς, ξέχασε να λάβει υπόψη ότι κάθε πρότζεκτ χρειάζεται ένα σταθερό περιβάλλον ανάπτυξης, πόσω μάλλον ένα παιδί, που κάθε αλλαγή περιβάλλοντος, σπιτικού, όπως και η συνεχής "παρέλαση ανθρώπων" στη ζωή του είναι κι ένα μικρό σοκ, γιατί το παιδί υποσυνείδητα αρχίζει και χρεώνει την όλη αυτή αστάθεια στον εαυτό του: "οι γονείς μου χώρισαν, ο μπαμπάς μου έφυγε, η μαμά μου ξεσπάει με το παραμικρό πάνω μου, μάλλον τους απογοήτευσα και τους δυό τους εγώ κάπου," "αλλάζουμε σπίτι, μάλλον φταίω εγώ που δεν ριζώνουμε," "ήρθα στο νέο σχολείο και δεν μπορώ να μπω στις ήδη υπάρχουσες παρέες, οπότε μάλλον έχω κάτι επάνω μου που απωθεί τους άλλους και δεν με θέλουν." Αναδρομικά, μπορεί και να φαίνεται αξιοζήλευτο που γνώρισες τόσους ανθρώπους, είδες τόσα μέρη, προσαρμόστηκες και τα κατάφερες σε τόσα νέα περιβάλλοντα, αλλά η τότε αίσθηση ότι ήσουν "ο παρείσακτος" δυστυχώς υποβόσκει μέχρι και σήμερα. Με τον τρόπο σου υπέφερες, αλλά δεν συνειδητοποιούσες ακριβώς ότι υπέφερες. Και τώρα που η επιφάνεια ηρέμησε, έρχεται ο ψυχισμός σου να επαναστατήσει και να σου πει "δώσε μου κι εμένα προσοχή, δες τι πέρασα, κάνε κάτι." Λοιπόν, και μόνο που αναγνωρίζεις τη ρίζα του προβλήματός σου, είναι η μισή δουλειά ήδη. Μην το αφήνεις έτσι, επαναλαμβάνοντας παθητικά το μοτίβο της άσκοπης εναλλαγής ανθρώπων στη ζωή σου. Καλλιέργησες έναν αμυντικό μηχανισμό για να μη νιώθεις ο "παρείσακτος": προσποιείσαι ότι δεν έχεις ανάγκη την οικειότητα με τους ανθρώπους που συναντάς και πείθεις τον εαυτό σου ότι απορρίπτεις το βαθύτερο δεσμό, ενώ στην πραγματικότητα προστατεύεις μέσα σου εκείνο το παιδάκι που κατέφθανε ξένο στη γειτονιά ή στο σχολείο έχοντας αφήσει γι' άλλη μια φορά πίσω του φίλους που δεν θα ξανάβλεπε ποτέ. Ανέβα σκαλί και φύγε από το φαύλο αυτόν κύκλο, μπορείς να δουλέψεις ακόμα με τον εαυτό σου.
Από νωρίς σου εναποτέθηκε το βάρος να γίνεις ο σταρ της οικογένειας, γιατί η μητέρα σου σε ήθελε "παιδί-προσωποποίηση της επιτυχίας" ως παραπέτασμα για να κρύψει το διαλυμένο της γάμο. Σαφώς και πληγώθηκε από την παραμέληση του συζύγου της (το πρόβλημα θα είχε ξεκινήσει πολύ πριν πάρουν επίσημα διαζύγιο), κουβαλώντας την αίσθηση ότι απέτυχε στο "πρότζεκτ γάμος," οπότε έπρεπε να βάλει μπρος ένα άλλο της πρότζεκτ, το οποίο ήσουν εσύ, και γι' αυτό έκανε το παν για να πετύχει σ' αυτό. Δυστυχώς, ξέχασε να λάβει υπόψη ότι κάθε πρότζεκτ χρειάζεται ένα σταθερό περιβάλλον ανάπτυξης, πόσω μάλλον ένα παιδί, που κάθε αλλαγή περιβάλλοντος, σπιτικού, όπως και η συνεχής "παρέλαση ανθρώπων" στη ζωή του είναι κι ένα μικρό σοκ, γιατί το παιδί υποσυνείδητα αρχίζει και χρεώνει την όλη αυτή αστάθεια στον εαυτό του: "οι γονείς μου χώρισαν, ο μπαμπάς μου έφυγε, η μαμά μου ξεσπάει με το παραμικρό πάνω μου, μάλλον τους απογοήτευσα και τους δυό τους εγώ κάπου," "αλλάζουμε σπίτι, μάλλον φταίω εγώ που δεν ριζώνουμε," "ήρθα στο νέο σχολείο και δεν μπορώ να μπω στις ήδη υπάρχουσες παρέες, οπότε μάλλον έχω κάτι επάνω μου που απωθεί τους άλλους και δεν με θέλουν." Αναδρομικά, μπορεί και να φαίνεται αξιοζήλευτο που γνώρισες τόσους ανθρώπους, είδες τόσα μέρη, προσαρμόστηκες και τα κατάφερες σε τόσα νέα περιβάλλοντα, αλλά η τότε αίσθηση ότι ήσουν "ο παρείσακτος" δυστυχώς υποβόσκει μέχρι και σήμερα. Με τον τρόπο σου υπέφερες, αλλά δεν συνειδητοποιούσες ακριβώς ότι υπέφερες. Και τώρα που η επιφάνεια ηρέμησε, έρχεται ο ψυχισμός σου να επαναστατήσει και να σου πει "δώσε μου κι εμένα προσοχή, δες τι πέρασα, κάνε κάτι." Λοιπόν, και μόνο που αναγνωρίζεις τη ρίζα του προβλήματός σου, είναι η μισή δουλειά ήδη. Μην το αφήνεις έτσι, επαναλαμβάνοντας παθητικά το μοτίβο της άσκοπης εναλλαγής ανθρώπων στη ζωή σου. Καλλιέργησες έναν αμυντικό μηχανισμό για να μη νιώθεις ο "παρείσακτος": προσποιείσαι ότι δεν έχεις ανάγκη την οικειότητα με τους ανθρώπους που συναντάς και πείθεις τον εαυτό σου ότι απορρίπτεις το βαθύτερο δεσμό, ενώ στην πραγματικότητα προστατεύεις μέσα σου εκείνο το παιδάκι που κατέφθανε ξένο στη γειτονιά ή στο σχολείο έχοντας αφήσει γι' άλλη μια φορά πίσω του φίλους που δεν θα ξανάβλεπε ποτέ. Ανέβα σκαλί και φύγε από το φαύλο αυτόν κύκλο, μπορείς να δουλέψεις ακόμα με τον εαυτό σου.