Η συγγνώμη πηγαίνει στην επίκληση του ονόματός σου, χωρίς τη σιγουριά του εάν τα γραφόμενα είναι δικά σου. Δεν ήταν προσβολές, δε με πρόσβαλε ποτέ, απλά, για εμένα, μου είπε (το ένα από τα δύο) με έναν ώμο τρόπο, δεν κατάλαβα τι σου είμαι. Αυτό ρε δι**ο, που λέει και ένας καθηγητής, πονάει πάρα πολύ, τσακίζει την άλλη πλευρά. Ίσως να ήταν θυμωμένη, το δέχομαι το κατανοώ, αλλά με πλήγωσε. Και ναι, έγινε ακόμη χειρότερο όταν έμαθα τυχαία, ότι ήρθε στην πόλη μου και δε με ενημέρωσε. Οκ είχε κάθε δικαίωμα, εξάλλου μου είχε πει πως με βλέπει. Κατανοώ ότι ο καθένας μας κάτι κουβαλάει αλλά όταν συναντάμε άτομα στη ζωή μας που θέλουν να μας κρατήσουν πραγματικά και στη δική τους, να είμαστε ειλικρινείς μαζί τους. Όπως αποζητούμε ειλικρίνεια, ευγένεια ή κάτι άλλο από την μία την πλευρά έτσι και να τα προσφέρουμε. Δεν κρατάω κακία, ούτε θυμό ούτε κάτι άλλο, ότι περιέγραψα παραπάνω (μου άρεσε έτσι ακριβώς όπως ήταν) εξακολουθώ να το πιστεύω. Σίγουρα η ζωή συνεχίζεται και με τα πάνω της και με τα κάτω της. Όπως έλεγε και μια μεγάλη μορφή (και ραδιοφωνική), κάθε ευτυχία.