Ναι ήρθε, μια φορά και μια φορά σε άλλη πόλη (τυχαία τα έμαθα, δεν κάθομαι να παρακολουθώ τι κάνουν οι άνθρωποι). Είχε το κάθε δικαίωμα να μην το πει, εξάλλου τι της ήμουν;. Αυτό όμως δεν παύει να πονάει την ψυχή. Προσωπικά τέτοια "παιχνίδια" δεν κάνω και όπως δεν τα κάνω, επιθυμώ και να μη μου τα κάνουν. Όχι, όσο καιρό την ήξερα δεν της πρότεινα να βγούμε, ούτε να μου δώσει τον αριθμό της (είχε το δικό μου, βέβαια της είχα πει αν θέλει μπορεί να με καλέσει, πράγμα που δεν έγινε και πότε). Ναι, παραδέχομαι ότι έκανα λάθη, πολλές φορές ήθελα να της ζητήσω να βγούμε για να την γνωρίσω καλύτερα, αλλά πάντα όταν ερχόμουν πρόσωπο με πρόσωπο, τα έχανα και αυτό οφειλόταν στο δυνατό συναίσθημα που μου προκαλούσε (οι κινήσεις μου όμως φανέρωναν τι ένιωθα). Παραδέχομαι ότι στο τέλος απαίτησα κάτι με κακό τρόπο, αλλά η πηγή αυτού (σε όλα τα πράγματα πρέπει πρώτα να αναζητούμε την πηγή) οφειλόταν σε μια φράση που μου είχαν πει για το πως με βλέπουν. Δε με δικαιολογώ αλλά όταν γκρεμίζεται κάτι μέσα σου, το οτιδήποτε έχεις ονειρευτεί, είναι τελείως ανθρώπινο να απαιτείς το τελευταίο κομμάτι αξιοπρέπειας που σου απέμεινε. Δεν είχα σκοπό να την θίξω, ούτε να την υποτιμήσω. Κατανοώ, ότι και αυτή μπορεί να θίχτηκε, να είχε θυμό, οργή αλλά λέγοντάς μου αυτά, εμένα απλά μου επιβεβαίωσε για το πώς με έβλεπαν. Ότι περιέγραψα εξακολουθεί να ισχύει, πραγματικά ήθελα να τη μάθω καλύτερα αλλά ποτέ μα ποτέ δε μου έδωσε τη δυνατότητα. Μου έβγαζε μια απολυτότητα, αδιαλλαξία και εγωισμό. Δεν τα προβάλλω ως κάτι αρνητικά αλλά ούτε και ως θετικά, απλά ως στοιχεία του χαρακτήρα της. Εξάλλου είχα πει, είναι ελεύθερη να κάνει και να πιστεύει ό,τι θέλει και ούτε πρόκειται να την πιέσω για κάτι (αυτά τα δύο για μένα μεταφράζονται σε σεβασμό προς την προσωπικότητα του άλλου). Εάν επιθυμεί να κάνουμε μια ουσιώδη συζήτηση, μπορεί ανά πάσα στιγμή να επικοινωνήσει μαζί μου.