Θέλω να πιστεύω από το νόημα του κειμένου ότι δεν διαφωνούμε στην ουσία. Είχα ξανά γράψει για μια γυναίκα που γνώρισα και πραγματικά ήθελα και εξακολουθώ να θέλω να την μάθω καλύτερα. Ναι, για μένα είναι πιο ουσιώδες το πώς περνάει τον ελεύθερο χρόνο της, εάν της αρέσει να πήγαινε εκδρομές στη φύση, το είδος μουσικής που ακούει, γενικότερα ποια είναι τα ενδιαφέροντα της, τι θέματα της αρέσει να συζητάει. Δεν μου έδωσε όμως ποτέ τη δυνατότητα να την γνωρίσω. Πραγματικά δεν με ενδιέφερε, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό, να την ρωτήσω πχ για ηλικία (για εμένα είναι απλά ένας αριθμός) μου έφτανε που κάθε πρωί που την έβλεπα με έκανε να χαμογελάω (κάποιες φορές και κρυφά) και με έκανε χαρούμενη, ναι χαρούμενη. Αυτό που ήθελα να συνεχίσω στην αρχική σου ανάρτηση είναι ότι τα κριτήρια για κάποιους ανθρώπους δεν είναι αυτά τα τυπικά, κλασικά και πολλές φορές, κατά την γνώμη μου, στενόμυαλα κριτήρια που θα καθορίσουν μια σχέση. Το όμορφο είναι δύο άνθρωποι να εξελίσσονται μαζί. Και εδώ μπορεί να τεθεί το ερώτημα είναι αυτό τελικά ουτοπικό, ιδεατό; Για μένα όχι, αν θέλουν πραγματικά δύο άνθρωποι μαζί, μπορούν να το πετύχουν. Καλησπέρα.