@Λιτή

Έτσι όπως εξελίχθηκε το πράγμα, έχω την αίσθηση ότι μαζί με μένα, τόσ@ και τόσ@ (και κυρίως οι φανατικοί "αντιφρονούντες") περιμένουν τι θα απαντήσεις και επειδή η "δημοσιότητα" δεν είναι για όλ@, το παίρνω πάνω μου.
Ήθελα να ξέρεις ότι δεν ήταν αυτοσκοπός αυτό που έγινε, αλλά τα έφερε έτσι η κουβέντα.
Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να συνεισφέρω σε αυτή τη στήλη καθιστώντας την ένα virtual χώρο που δε θα φοβάται κανέν@ να εκφράσει τη γνώμη τ@ μην τυχόν και θεωρηθεί "γλυκανάλατ@", "αυτόκλητ@", "αιθεροβάμων/oν" ή ό,τι άλλο έχει γραφτεί με μόνο μου "όπλο" τις λέξεις (social justice warrior του πληκτρολογίου λολ) και απ`ότι φαίνεται δε χρειάστηκε και πολύ για να τα καταφέρω, όπως συμβαίνει συνήθως με κάθετι που με ενδιαφέρει.
Και τώρα ήρθε η ώρα να δικαιώσω και λίγο το τζουτζούκο. Από ένα σημείο και μετά ,χωρίς να το επιδιώξω ωστόσο, μου δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξω ότι, είτε με λένε νεφεληγερέτη είτε μπουμπούκο είτε όπως αλλιώς, το μυαλό μου θα το βρίσκεις πάντα υπέροχο. Λογικό βέβαια, γιατί για τι άλλο θα μπορούσες να με εκτιμήσεις; Για το κορμί μου; χαχα
Και εγώ, από την άλλη, πάντα θα διακρίνω- ακόμα και τις φορές που είσαι Λιτή στα λόγια- ότι είσαι πλούσια στα συναισθήματα απέναντι στους άλλους έστω κι αν πρόκειται για αγνώστους. Και ήθελα ακόμα να ξέρεις ότι αυτές οι ελάχιστες στιγμές virtual αλληλεπίδρασης υπήρξαν πολύ σημαντικές για μένα.
Θα δώσω τέλος σ`αυτές τις σπάνιες στιγμές, λοιπόν, αφήνοντας ανοιχτό το χώρο και για να εκφράζεσαι ελεύθερα (πλέον) και εσύ και όποι@ άλλ@ και για άλλους "νοσταλγούς" που επιθυμούν να φάνε μαζί σου χάριμπο και ίσως τους αρέσει εξίσου η ποίηση.
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που λίγο πολύ συνοψίζει διάφορα που γράφτηκαν κατά διαστήματα εδώ: "Εύχομαι να μπορούσα. Να δραπέτευα από κάθε φυσικό όριο και να βρισκόμουν δίπλα της τώρα. Να συνέχιζαν όλα να μοιάζουν δύσκολα, αλλά όχι ανυπόφορα. Να συνέχιζε και ο κόσμος μου να είναι ανεπιδιόρθωτα ελαττωματικός, αλλά να μην επέτρεπα και σε κανέναν άλλον να με μπερδέψει με την αρτιότητά του. Εύχομαι να μπορούσε και εκείνη. Να βρισκόταν τώρα μαζί μου πάνω στο ίδιο σημείο του χάρτη, κάτω απ`την ίδια στέγη, να είχε φέρει την ανατροπή. Δε ζήσαμε μαζί, παρά μόνο μέσα στα βιβλία μου. Μονάχα εκεί μπορούσε να ζήσει ελεύθερη κοντά μου. Μονάχα εκεί μπορούσα να την κρατήσω και εγώ. Έχουν περάσει χίλιες ογδόντα έξι ημέρες και ένα απόγευμα και μέχρι αυτή τη στιγμή που σας γράφω τον επίλογο, εκείνη δεν έχει φανεί. Αν ισχύουν αυτά που λένε για το πεπρωμένο, τότε ίσως καταφέρω μετά από χρόνια να σας εξιστορήσω σ`ένα άλλο βιβλίο κάποιο ευτυχισμένο τέλος. Έως τότε μόνο για εκείνη τρέμω. Εμένα δε με τρομάζει ο θάνατος. Μ`έχει σκοτώσει χιλιάδες φορές η ζωή μακριά της, για να τον συγκαταλέξω στους φόβους μου. Ήταν για μένα η υψηλότερη απ`όλες τις δονήσεις που δέχτηκε το συναίσθημα μου.
Ό,τι έγινα, ό,τι πέτυχα, όσα έγραψα και όσα ένιωσα, για σένα γίναν όλα..."