18.9.2022 | 03:34
Έχουμε σχεδόν την ίδια ηλικία και θέλω να σου πω ότι κάποτε ένιωθα σαν εσένα και τον εξομολογούμενο. Πίστευα ότι δε χρειάζεται να προσπαθήσω για τίποτα και ότι η ζωή μου τελείωσε σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Παράλληλα, αντί τα πράγματα να βελτιώνονται, συνέχιζαν να χειροτερεύουν. Δεν είχα πια τον άνθρωπο μου, ξέκοψα με τους φίλους μου που ενεπλάκησαν και στη σχέση αλλά και στην οικογένεια μου και πολλά πολλά αλλά.
Είναι δύσκολο να γυρίζεις σπίτι σου και να μην έχεις να πεις μια κουβέντα σε κανέναν ούτε καν στο τηλέφωνο, μα ακόμα δυσκολότερο είναι να είσαι με τους λάθος ανθρώπους γύρω σου. Οι σωστοί θα έρθουν(όπως είπα και πιο πάνω δε θα πέσουν ουρανοκατέβατοι μες το σπίτι, συνήθως) τη σωστή στιγμή και όταν θα είσαι έτοιμ@ να τους δεχτείς. Έως τότε την ελπίδα, την αισιοδοξία και τη θετική σκέψη τις αντλείς από τον ίδιο σου τον εαυτό που είναι από μόνος του ένα μικρό θαύμα, ακόμα κι αν οι άλλοι δεν το αναγνωρίζουν την προκειμένη στιγμή. Κανείς/καμία/κανένα δε μπορεί να σε κάνει να νιώσεις φάντασμα ή ό,τι άλλο ή να σε αγγίξει η αδιαφορία και ο χλευασμός του/της αν έχεις κάνει την προσπάθεια σου να βελτιωθείς και έχεις μπει σ'αυτό το mindset. Και συνήθως όταν φτάσεις σ'αυτό το σημείο έρχονται και όλα όσα αναζητάς, από εκεί που δεν το περιμένεις...