Βρε παιδιά... μπείτε στη θέση της... είχε να τον δει 31 χρόνια...αγνώριστος θα ήταν..αν πήγαινε η ίδια θα ήταν τόσο αμήχανο και εξάλλου άμα δεν ήταν αυτός, το παιδάκι θα έλεγε "α οκ λάθος" ξέρω γω και μετά θα πήγαινε κάπου αλλού, είμαι σίγουρος οτί αυτό θα είχε σκεφτεί να του πει η μητέρς του, έτσι ωστέ να μην πέσει πάνω της μετά το βλέμα του εξομ. 31 χρόνια είναι πολλά και σκεφτείτε και τι τους έδινε, τι αφήσανε στη μέση πριν αυτός φύγει, ήταν από πριν αμήχανη η κατάσταση. Εδώ 3-4 χρόνια να έχεις να δεις κάποιον συμμαθητή σου και με το ζόρι τον αναγνωρίζεις στο δρόμο αν π.χ τελευταία φορά τον είδες ξυρισμένο και πλέον έχει γένια ή αν έχασε κιλά.. 31 χρόνια είναι υπερβολικά πολλά, το οτί τον αναγνώρισε (έστω δειλά δειλά χρησιμοποιόντας τη μέθοδο trial and error με τον γιο της -και κάτι μου λέει πως θα το ξανά επιχείρησε σε όποιον "ξένο" πήγαινε στο νησί αυτό επειδή εκτός τουροστικής περιόδου θα έχει λίγους μόνιμους κατοίκους και πόσοι "ξένοι" θα είναι σε αυτή την ηλικία του εξομ; απλά ήγαν μέχρι να σταθεί τυχερή και να τον πετύχει-) για μένα σημαίνει πως επειδή τα είχανε στο λύκειο και τότε όλοι ξέρουμε πόσο μεγαλοποιούμε τους έρωτές μας, όλα τα εξιδανικεύουμε, κτλπ, και επειδή αυτός έφυγε για άλλη χώρα, και αλληλογραφούσαν κιόλας, ήταν σαν να μην τον έβγαλε ποτέ από το μυαλό της όλα αυτά τα χρόνια (3 δεκαετίες, ουάου απλά... αν ήταν και οι 2 παιδιά της πόλης φυσικά κάτι τέτοιο δε θα έπαιζε καν αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) προχώρησε στη ζωή της με άλλους ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσε να είναι με αυτόν...πολύ συγκινητικό και ρομαντικό κατά τη γνώμη μου αν και αυτό δεν ισοδυναμεί με αγάπη, μπορεί δηλαδή να τον σκεφτόταν με παράπονο που έφυγε και έτσι νοσταλγικά, αλλά και πάλι...