Μ'αρέσει η στάση σου διότι φαινομενικά έστω, ενώ αντιλαμβάνεσαι την όποια κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι τώρα, δεν το κάνεις με μορφή κλάψας και δράματος, όπως βλέπουμε εδώ συχνά.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν μας έρχονται κατά γράμμα και είναι λογικό να αναρωτιέσαι μετά από μια χ ψ ηλικία τι συνέβη. Όμως μην απελπίζεσαι γιατί κακό στον εαυτό σου θα κάνεις. Αλλά ούτε και να επαναπαύεσαι χωρίς να κάνεις προσπάθειες να πετύχεις τους στόχους σου.

Υ.Γ. Εγώ θέλω να πάω Ιαπωνία αρχικά. Μακάρι να συμβεί κάποια στιγμή.