Ακριβώς σε ίδια φάση είμαι (χωρίς δουλειά, χωρίς κοπέλα και μένοντας με τους γονείς μου) αλλά είμαι στα 27, πράμα που το κάνει χειρότερο καθώς νιώθω σαν να βλέπω τη ζωή να περνάει μέρα με τη μέρα μπροστά από τα μάτια μου, όλα όσα θα μπορούσα να έχω σαν επιβάτες ενός τραίνου που ξεκίνησε χωρίς να το προλάβω καν. Τι να πω... υπομονή και για τους 2 μας.. όλο λέω "θα έρθουν καλύτερες μέρες" και όλο καταλήγω να απελπίζομαι που δεν έρχονται..