@τυχαίος περαστικός
Πάντα θα ασκείται πίεση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είτε λέγεται οικογένεια, είτε κοινωνία, είτε εργοδότης, είτε σύντροφος.
Η ζωή όμως ανήκει σε μας τους ίδιους και σε κανέναν άλλο. Όλοι αυτοί που επιθυμούν να σε κάνουν ακριβώς το ίδιο μ'αυτούς, να ορίσουν τη ζωή σου, αν έφευγες αύριο απ'τη ζωή δε θα σε θυμούνταν καν ακόμα κι αν τους ευεργέτησες με όσα έπραξες. Γιατί να ζήσεις λοιπόν με τις επιταγές τους; Για εκείνους δεν είσαι τίποτα, αναλώσιμος, ένας ακόμα, εσύ γιατί να τους αφήσεις να γίνουν "κάτι" στη ζωή σου;
Προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο σε σένα προσωπικά. Και προφανώς δεν είναι εύκολο, αλλά έχω γνωρίσει ανθρώπους ελεύθερους(δε γράφω πραγματικά ελεύθερους γιατί πάντα όλ@ κάτι θα μας κρατάει πίσω, θα μας βάζει σε "λαβύρινθους" ή θα μας "φυλακίζει") και ευχάριστες φωτεινές εξαιρέσεις στις ερωτικές σχέσεις.
Υ.Γ. Σε καταλαβαίνω... Δεν είσαι όμως χρόνια μόνος, είσαι χρόνια δυνατός. Και μπορεί όπως έχω ξαναγράψει αυτά τα "όλα για κάποιο λόγο γίνονται" να μη με πείθουν, γιατί ποιος είναι ο λόγος να μείνει ένα παιδί(γιατί και στα 21 παιδί είσαι, και στα 38 "παιδί" είσαι για τους γονείς) μόνο του; Αλλά θέλω να πιστεύω ότι δοκιμάζονται πολύ, όσοι αντέχουν και πολύ. Και εγώ σου εύχομαι να αντέξεις μέχρι να βρεις τη δική σου φωτεινή εξαίρεση, τη δική σου τυχαία περαστική ή και το δικό σου τυχαίο περαστικό...