@τυχαίος περαστικός
Αρχικά, να επισημάνω ότι σίγουρα υπάρχουν σχολιαστές/ριες εδώ μέσα που γνωρίζουν καλύτερα από μένα και πιο άμεσα λόγω ιδιότητας τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να βοηθήσει ένας/μια ειδικός έναν μοναχικό άνθρωπο. Δε γεννιέται κανείς μοναχικός, αφού όπως έλεγε από την αρχαιότητα ήδη ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος είναι φύσει ζώον κοινωνικόν- μεταξύ άλλων- και όποιος ζει μακριά από τις οργανωμένες κοινωνίες είναι ή Θεός ή θηρίο. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι, λοιπόν, δεν είναι τίποτα από τα δυο, θεωρώ ότι ο/η ειδικός μπορεί να εντοπίσει τα αίτια που οδηγούν σ`αυτή τη συμπεριφορά και να τα καταπολεμήσει και αυτό δε γίνεται σε μια συνεδρία.
Από κει και πέρα, δε νομίζω ότι είναι τόσο εύκολο για όλ@ να μην αποδεχτούν τη ζωή ως έχει και να αναζητήσουν βοήθεια. Το να βρεθείς και μόνο στο κατώφλι του/της ειδικού αποτελεί μέρος της λύσης, κατά τη γνώμη μου.
Κατά τα άλλα, οι λόγοι που δε λέμε συνήθως σε κάποιον άνθρωπο με άσχημη κακοποιητική συμπεριφορά να ζητήσει βοήθεια είναι πολλοί. Όπως προανέφερα, για να ζητήσεις βοήθεια, πρέπει σε πρώτη φάση να αναγνωρίσεις το πρόβλημα. Πόσοι απ`αυτούς θεωρούν τη συμπεριφορά τους προβληματική; Γιατί πριν φτάσουμε εμείς να αποδώσουμε λανθασμένα τη συμπεριφορά τους σε άλλους παράγοντες, όπως η πίεση, οι ευθύνες κτλ., το κάνουν με μεγάλη επιτυχία οι ίδιοι. Και μετά υπάρχει και η στάση "πού να μπλέξω τώρα". Ένας μοναχικός άνθρωπος που θα του προτείνεις να αναζητήσει βοήθεια, δε θα στραφεί εναντίον σου για κανένα λόγο. Ένας κακοποιητής όμως;
Κουβέντα κάνουμε σαφώς, δεν είναι θέμα διαφωνίας ή συμφωνίας, απλά ήθελα να διευκρινήσω ότι δε χρειάζεται απαραίτητα να έχεις κάποια βλαπτική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους ή στον εαυτό σου για να αναζητήσεις βοήθεια. Πρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας αυτό το στίγμα του "τρελού" που επισκέπτεται τακτικά κάποιον/κάποια ειδικό ψυχικής υγείας και να το αντιληφθούμε ως ένα δώρο προς τον εαυτό μας. Και αυτό το δώρο έπρεπε να μας το κάνει η Πολιτεία, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.